Today we leave for the greatest trip in the country. Visiting the egg laying turtles at Shell Beach, at the far west corner of the country, near the Venezuela border.

The trip starts similar to the first one, we take a bus to Parika, where we take this time the boat to cross the 30 km wide Essequibo delta to Supenaam, before a taxi brings us to Charity. In Charity we eat at a local fast food restaurant… Impressive there in the middle of nowhere.

From Charity we take a breath taking boat trip to Moruca, where we necessarily spend two days, since there are no boats scheduled for the next day. The boat trip takes us along mangrove forests, we cross a part of the sea and sail along the plains. An unforgettable experience! Moruca itself is just a dormant farming city in the middle of the jungle, but we catch the opportunity to visit an Amerindian village there.

We also discover that we paid a double fare for the trip Charity-Moruca, but unbelievable the owner of the company calls us to tell we can return to Charity for free, since we already paid for it.

The only reason why we have to get back from Moruca to Charity is because we need cash, the boat trips till here were already much more expensive as we thought and the next ones will cost even more! But in Charity  terminal nor bank employee accepts our foreign cards… Luckily we can change Brazilian Reais for Guyana Dollars… From the boat taxi man. Incredible!

Our boat awaits us already to bring us to Mabaruma, a 7-hour speed boat trip further… Crossing the 99 turns of the Waina River, passing over unharmed jungle waterways and along a couple of small villages. We pass Moruca again, but we don’t care, the road is worth it!

Late afternoon we arrive in Mabaruma, where we stay two nights in the great local hotel. In the village we search for a boat to Shell Beach, enjoy the platina chips and just walk across the small place. With the help of Romeo, the son from one of the families on Shell Beach, we get easily to the beach. He helps us in many ways over the phone.

Next morning we take another two hours boat to the beach village, from which one hour along the beach. Jippie.
…

Zondag 27 april 2014

Het begin van de route kennen we al: bus 44 van thuis naar Stabroek en bus 32 naar Parika. Het vervolg is nieuw. Speedboot naar Supenaam over de Essequibo, vervolgens een ‘shared taxi’ (collectieve taxi) naar Charity.

Het is ondertussen al middag en we krijgen honger. Op zondag zijn alle eetstalletjes dicht. Ze brengen ons naar ‘Chicken Lee’, de lokale McDonalds, met zicht op de esplanade van Charity. Palmbomen genoeg.

Na het middageten vertrekken we naar Moruca. Eerst varen we de rivier uit, varen een stuk over de Atlantische Oceaan en varen dan de Moruca-rivier op. We varen in een overkoepeld kanaal, te midden van de jungle. Dit is een van de mooiste tochten van onze wereldreis.

Observaties tijdens de bootrit :

– De mensen leven niet in dorpjes zoals langs de Amazone, maar in alleenstaande huisjes langs de waterkant.

– Opeens zien we verschillende bootjes samen. Ze liggen allemaal bij een kerkje waar een trouwfeest aan de gang is. We zagen op de stroom al verschillende bootjes met opgeklede mannen. Dit was dus hun bestemming.

 

Aangekomen in Moruca informeren we naar een boot naar Shell Beach.Prijs: 800 US$. Wat?!? Al snel merken ze dat dat niet binnen ons budget ligt. Wachten dan maar…

 

Maandag 28 april 2014

 

‘Will there be a boat to Mabaruma?’ Om 9u stationeer ik me op de kade om het bootverkeer in de gaten te houden. Ik geraak aan de praat met ‘an Amerindian’ die me vertelt hoe de cultuur verloren gaat. Hij vertelt me ook de over de locale economie en de prijzen. Een boot kost ongeveer 600€. Ze worden gemaakt in Pomeroon. De Yamaha motor kost nog eens 1500€. Samen met de hoge brandstofprijzen resulteert dit alles in hoge transportkosten voor de lokale bevolking. Bijvoorbeeld: Charity – Kaitur : 15000 GYD (50€ – 7u)

Een leerkracht verdient hier ongeveer 50000 GYD (170€). Tweemaal heen en terug is al een maandwedde. Normaal dat weinig mensen hun omgeving niet kennen. Alleen mijnwerkers en business mensen reizen veel.

 

De elektriciteit in het dorp functioneert van 18u tot 23u. Sommige mensen hebben een kleine generator, maar die drinken benzine voor zot. Dit betekent dus geen fan of airco meer tijdens de nacht. En voor Bart geen batterij voor de iPad. Een krant is hier wel te koop… Maar die komt met de boot vanuit Charity. Het nieuws komt dus wat later.

 

18u. We zijn net terug van een excursie in de omgeving van Moruca. We zagen de oude houten huisjes met daken van palmbladeren van de Amerindians. De meeste van deze huizen zijn de laatste 5 jaar vervangen door een stenen versie. Het lijkt wel op het verhaal van de 3 biggetjes in hun strooien, houten en stenen huisje. Onze rit gaat tot de ‘local creek’, waar de kinderen waterpret hebben, terwijl de ouders een voetbalmatch spelen. Aan het water probeer ik beelden te schieten van de spelende kinderen, maar sta temidden van de rode mieren. Amaai, die kunnen bijten! Nu begrijp ik waarom ze in de tekenfilmpjes altijd staan te trappelen in de mieren. Op de terugweg krijgen we heel wat info over de lokale fauna en flora.

 

Anecdote van de dag: Onder de wc-bril zit een mini-kikker. Die gluurder!

 

‘Never seen or heard before!’

We kregen zopas een opmerkelijk telefoontje. Gisteren werd ons de bootrit van Charity naar Moruca dubbel aangerekend. Voor de eerste keer in het land. We ontdekten dit deze ochtend bij de aanlegsteiger. We raakten we aan de praat met de dame die voor dezelfde baas werkt. Zij vond dat ‘niet kunnen’. Blijkbaar ging het nieuws als een lopend vuurtje rond in het dorp en kwam het de boss ter ore… Hij belde ons op om zich te excuseren voor het gedrag van zijn jonge ‘boatmen’ en morgen krijgen we ‘a free ride to Charity’.

Eerlijkheid en vertrouwen bestaat dus echt!

Peanuts and sons speedboat and Taxi service 688 3457 – 675 4354 – 695 6003

We kunnen dus zeker onze bootman aanraden!

 

Dinsdag 29 april 2014

 

Vroeg in de morgen vertrekken we terug naar Charity in de hoop daar geld te kunnen afhalen. Maar niets is minder waar. Gelukkig wil onze trouwe vriend Peanuts ons verder helpen omdat hij binnenkort toch naar Brazilië vertrekt en wisselt ons 500 R$ (135€). Ons bootje (en de andere passagiers!) ligt staat nog steeds rustig te wachten. De bootman heeft het vertrek zelfs een half uurtje uitgesteld tot wij alle transacties klaar hebben. Met 2 zware motoren racen we door de groene tunnels van de jungle. Het geeft hetzelfde gevoel als in de glijbaan van Centre Parks met de derdejaars. De brede stromen zijn hier de autosnelwegen, maar dan wel zonder snelheidsbeperking! Als we na 7u aankomen in Mabaruma zijn we goed ‘uitgewaaid’ en ‘verbrand’. Een onvergetelijke ervaring!

 

We checken in in het Monty Broom’s hotel op een heuvel met zicht over het dorp en de canopy van de jungle. We voelen ons thuiskomen in een plaatje uit de koloniale periode. Een oud huis met houten afwerking en een dikke, zwarte vrouw als huishoudster. We leren Patricia later beter kennen en ze helpt ons bij de organisatie van onze trip. Een ongelooflijk vriendelijke vrouw! Een persoon om naar op te kijken.

Ook de kleine van 2 jaar verwelkomt ons letterlijk. Hij loopt naar me toe en ik open mijn armen om hem op te vangen. Ik denk even dat hij zal stoppen, maar nee hoor! Recht in de armen van die vreemde, blanke vrouw.

Nina is dan wel een opgewekt kind, maar tegen het enthousiasme van deze kleine kan ze niet op! En dat krulhaar van die zwartjes is zo leuk om aan te raken! Ik voel me hier geborgen in dit hotel.

 

Woensdag 30 april 2014

 

Om 5u45 worden we gewekt door een telefoontje van onze ‘bootman’. Gaan we naar Shell Beach?

‘”Nee man, je vraagprijs is te hoog!” We wachten tot 9u45, maar krijgen geen nieuws van de ‘chairman’ (burgemeester). Dan vragen we zelf maar verder…

Ik bel Romeo, de verantwoordelijke voor de toeristen op Shell Beach en hij vertelt me dat er morgen een ‘projectboot’ is. Boot die uitvaart in functie van de gemeenschap… Voor ons een vreemde term, maar wat we er wel kunnen uit opmaken is dat die rit ons maar 10000 GYD (33€) zou kosten in plaats van 30000 GYD (100€). Dat is dus wel een klein verschil! Hij geeft ons ook de exacte prijzen van het logement en eten.

Zo kunnen we onze rekening maken. Nu moeten we alleen nog ons Braziliaans geld weten te wisselen. Ook daarvoor weet hij een oplossing: Ricky. Die man doet zaken met Brazilië en kan ons wel uit de nood helpen.

In Guyana kan je nergens met een bankkaart betalen en geld afhalen met een internationale kaart kan enkel in de ‘Scotia Bank’…oa in de hoofdstad.

 

We gaan dus op zoek naar ‘Ricky’ bij de aanlegsteiger en we raken aan de praat…

Kaituma is de poort naar de goudwinningsgebieden. Daarom is de boot van Charity naar Kaituma ook zo duur (15000 GYD – 50€). Alle prijzen in deze regio verdubbelen. Een biertje in Mabaruma kost 200 GYD, in Kaituma 500 GYD. Dat heeft onze vriend Ricky dus goed gezien. Hij voert alle levensmiddelen in vanuit Georgetown en Brazilië en verkoopt die iets duurder in Mabaruma, maar minder duur dan in Kaituma. Dat weten de mijnwerkers ook, dus die slaan alles in in Mabaruma.

De benzine wordt aangevoerd vanuit Venezuela. Ze betalen 30000 tot 35000 GYD voor een vat diesel en 30000 tot 38000 GYD voor een vat benzine. Een vat telt 50 gallon, dus 1 gallon kost 700 GYD. Aan de aanlegsteiger in Mabaruma wordt de benzine verkocht aan 900 GYD en aan de tankstations wat verder landinwaarts lopen de prijzen op tot 1000 GYD en meer. Dat geeft een serieuze winst!

Men telt hier met mijlen, gallons en ponden :

• 1 mijl = 1,6 km
• 1 gallon = 4,55l
• 1 pond = 0,5 kg

De benzine in deze streek van het land komt vanuit Venezuela, veel goedkoper. Vroeger was dit verboden en dan moesten ze alle vaten verbergen voor de staatscontroles. Vandaag de dag is de import blijkbaar gelegaliseerd.

We zitten hier trouwens maar op 15′ van de grens met Venezuela, maar niemand raadt ons aan om het land nu te bezoeken. Ook in de mijnregio is het alles behalve veilig. Er wordt gedronken en geschoten.

Drank, discussie, kogels… en het verhaal is niet moeilijk af te maken. Veel van het verdiende geld wordt terug verkwist. Goed voor de mijnuitbaters, maar slecht voor het familiale leven van de mijnwerkers.

 

Nu we terug geld hebben, gaan we straks bananenfrietjes eten.