Donderdag, 10 oktober 2013

Dit keer schrijf ik jullie liggend. Bij het ontwaken deze morgen keken
we uit op een totaal ander landschap…droog met vlaktes en partijen
impressionante bergketens. Ook de mensen zijn totaal anders. Veel
rondere gezichten en rustiger. Overal zie je de sjaaltjes op de
hoofden van de vrouwen. We zijn terug in moslimgebied. Onze eerste
indruk is heel positief en we kijken echt wel uit naar het verkennen
van dit gebied. Vooral ook op culinair vlak.
Stop…eruit. Politiecheck. De hoeveelste is dit al op de weg? De ene
keer controleren ze alleen de Chinese burgers en de andere keer zijn
wij interessanter.

Na 18 uren komen we uiteindelijk aan in Urumqui, een moderne stad met
druk verkeer. Het lijkt ons wel een ruime stad.
Het vinden van een hotel en een hotelvoucher lijkt niet zo eenvoudig.
Dit laatste hebben we nodig voor onze visumverlening-aanvraag.
Uiteindelijk belanden we in een jeugdhotel waar ze ons willen helpen.
Het hotel heeft een uitstekende ligging want om de hoek is het
visumbureau. We springen binnen net voor sluitingstijd en worden
ontvangen door een supervriendelijke dame. Jammergenoeg blijken de
wetten veranderd sinds 1 september 2013. Een 2de verlenging kan niet
meer… Uiteindelijk krijgen we toch nog een kans voor 10 dagen. We
mogen ons paspoort maandag terug ophalen. Ai, dat is een misrekening.
Met minder dagen en nog wachten tot maandag geraken we niet meer in
Kashgar.
Bart loopt nog terug om te vragen of een spoedprocedure kan. De dame
belooft al het mogelijk te doen… En we mogen morgen terugkomen.

Niet ver van ons hotel is er een Carrefour. Die wil ik wel eens zien.
Bart blijft haperen bij de boekenafdeling en ik loop door tot bij de
groenten en het fruit. We kopen verse thee: rozen, chrysantium en
jasmijn. In de melkafdeling vinden we soya-, amandel- en walnotenmelk
in poedervorm. In het rek van de “ imported products “ vinden we onze
Belgische Lotusspeculoos. Aan de Nutella kan Bart weerstaan omdat hij
net 2 potten verse honing gekocht heeft. Chocolade wordt niet vaak
gegeten door de Chinezen.

Vrijdag, 11 oktober 2013

Goedemorgen in China!
Ontwaken in een slaapzaal met 8 Chinezen is niet altijd even leuk. “Ik
op…iedereen op! “ Het niveau van beleefdheid is congruent met het
paradeniveau. Ik noem ze de nep-chichichinezen. Maatpakkje, gel in de
haren, I-phone en veel accessoires. Ze staan op, klikken de lichten
aan en beginnen luidop te babbelen. Dit is het enige land waar ik dit
meemaak. Het lijken gevoelloze wezens zonder enig inlevingsvermogen.
Daarnaast heb je ook echte chichichinezen. Dit zijn er met meer dan
een rijke verpakking… Die hebben echt ook wel iets te bieden.
Tonen dat je geld hebt en je onderscheiden van de rest van de
bevolking is heel belangrijk in het nieuwe China.
Over het algemeen hebben we heel goede ervaringen met de Chinese
bevolking. Velen proberen ons dagelijks te helpen en zijn
supervriendelijk. Maar aan die eerste soort kunnen we ons soms wel
eens ergeren. We proberen dan iets te eten en vervolgens zijn we terug
voor een tijdje immuun.

Vandaag wordt een spannende dag! ”Doet hij het…of doet hij het
niet?” Krijgen we ons visum vandaag of niet? Om 15u30 (Bejing Time)
weten we het antwoord…

We maken van de rest van de dag gebruik om enkele praktische dingen te
regelen zoals ons fototoestel reinigen in een speciaalzaak. We kopen
er ook onmiddellijk een nieuw schouderkoord, schermbeveiliging,
polarisatiefilter, reiningsmateriaal en een nieuwe fotozak. Onze oude
heeft het enkele dagen geleden begeven. Dit is gewoon allemaal
slijtage van het reizen. Wat wil je, het toestel gaat dagelijks
honderden keren in en uit de hoes.

En dan…het uur van de waarheid. We krijgen ons paspoort terug met
een verlenging van 10 dagen!!! Dank u wel, dame!!! Jammergenoeg is de
vriendelijke beambte die ons hielp, niet in het kantoor. We laten dan
maar een kaartje achter om haar te bedanken. Wat wel leuk is, is dat
Bart een dag langer mag blijven dan ik. 14+10 is bij de ene beambte 24
oktober en bij de andere blijkbaar 25 oktober. We lachen er even om en
gaan gelukkig naar buiten.

In Urumqui maken we kennis met de Uighur-bevolking. Dit is de
oorspronkelijke bevolking. Sinds 1949 is de Chinese overheid
Han-Chinezen gaan importeren in de regio…zogezegd om olie te
ontginnen en zo de lokale economie te verbeteren. Eigenlijk zorgden ze
alleen maar voor ethnische onrusten. Oorspronkelijk was 90% Uighur, nu
slechts nog minder dan 50%.

Wat hier ook speciaal is, is het dubbele klokgebruik. In officiële
instanties gebruikt men de “Beijing Time”, terwijl het uurwerk van de
gewone man in de straat op “Xinjiang Time” staat, 2u vroeger. Als je
een trein- of busticket inboekt, gaat men ook altijd vragen op welke
tijd jouw uurwerk staat zodat er geen misverstanden ontstaan.

We hebben nog een volgende opdracht voor vandaag: Vervoer vinden naar Kashgar.
De treinen blijken volledig uitverkocht tot maandag. Dan maar de bus proberen.
In het busstation wanen we ons al in Pakistan. We zien overal
moslimsjaaltjes en -hoedjes. Het gebouw zelf lijkt op een grote
moskee. Je hoort hier geen Chinees meer maar een taal die lijkt op die
van de buurlanden Kirzigië en Tadjikistan. We kiezen lukraak een rij
want ze zijn allemaal even lang. Maar we leren vlug bij. In de zijrij,
waar wij staan, wordt er overal geld toegestopt om extra ticketten te
kopen zodat men niet in de ellenlange rij hoeft te staan. Natuurlijk
gaat onze rij niet vooruit… Gelukkig is er controlepersoneel die
geregeld een aantal mensen terugstuurt. Maar lang duurt het niet
vooraleer ze er terug staan…
Men zegt altijd…”met veel geduld en liefde kom je er wel…” Wel,
na meer dan een uur kunnen we inderdaad een busticket bemachtigen.

Voor vandaag zijn dus alle opdrachten geslaagd! We mogen verder naar
het volgende spelgedeelte!

Zaterdag, 12 oktober 2013

Op naar Kashgar…24 uur op de Zijderoute in een sleeperbus. We rijden
langs de Taklamakan-woestijn. Wat een zichten! We rijden gewoon tussen
de rotsen en duinen.
…

Our main purpose in town is to extend our visum a second time in
China. The finding of a sleeping place is a little harder. When we
arrive in town we head to the MaiTian YH, but when we ask our
necessary pink paper for the visa extension, they dryly tell us we
need to stay at least 5 nights in the hostel if we want their help.
Above that they won’t accept us anymore since our visum is less than 5
days valuable… Ok no problem, last time we spent two nights in the 7
Days Inn group for the paper. So we order a taxi to there, it is a
little harder to find the hotel, but with the help of the taxi driver
his GPS we finally find the hotel. All rooms are occupied, so again no
luck… After some telephone calls, we find a place in the Silver
Birches YH. They immediately want to help us with the visa and much
better, the office is just around the corner! Easy!

One hour later we’re filling in all the necessary forms and start
applying… Then the officer tells us that according to the new
immigration law from 01-09-2013 we are only allowed to extend our
visum once in China. Oops troubles, since our visum expires within 5
days. Luckily they can-want give us another 10 days extra!
We give in the visum on a thursday and normally we can collect our
passport again on monday. With only 14 days, this gives us troubles if
we want to visit the Karakoram Hwy near Kashgar. So we ask at the
office if there is no option for a speed procedure, so we can collect
our passport the next day. Then we’ll be able to reach Kashgar in time
and have sufficient time to apply in Hohhot for our Mongolian visum…
The lady tells us she cannot make the promise, since it normally takes
up to 5 to 7 working days to get the visum, but she’ll try. She really
understands our point… We can come back tomorrow afternoon and check
if they are ready. Exciting, but after the friendly welcome we have a
good feeling about it.

Thereafter it is time to search for food… We don’t find immediately
some things, so we jump on a passing bus and get off at what looks
like a ‘dining’ street. We eat a very spicy hot pot and cool down
afterwards with some bananas. Works great!
On the way to the hotel we pass a honey seller, are seduced like
poohbear and yeah, we buy some of that delicious sweet stuff.

Next day we use initially to complete a couple of necessities. We
check the internet, look up a couple of trains and head then to a
Canon dealer. After all these months of travelling the camera needs an
intensive cleaning and we have to renew a couple of parts. They are
really helpful in the shop and we find all the necessities.
After that it is time to collect our passports… Will they be ready?
Let’s cross the fingers. The friendly officer is absent, but we head
to the office and ask… YES! Done, both of the passports. In just one
day, what a service! There is only one oddity, I have to leave the
country the 25th of october, while Ilse has to leave the 24th. We
don’t care much, we have our passports! Up to Kashgar.

We immediately head to the train ticket office, but all tickets for
the next two days are sold out. So we drive to the bus station, to try
there our luck. Normally there is a 24-hour sleeper bus every hour to
the city. We arrive in a huge crowd, more like in Pakistan as China,
with numerous chaotic organised rows. The police officers often have
to clean the surpassing rows that grow out of the original one, but
one hour later we have our tickets…

There was just one difficulty, the departure time… XinJiang counts
with a double time. You have the official BeiJing time, which unifies
the country and the local XinJiang time, 2 hours earlier. So when you
order tickets or look at timetables, you always have to wonder which
time they are counting in… Officials mostly use the BeiJing time,
while people count in the local time.
After that, it is time to celebrate. We eat a dinner with the local
kebabs and end the day, curiously nosing in the Carrefour store. What
would they offer in comparison with our well known supermarket…
Mostly local products, a lot of fresh ones (like tea, herbs, bread,
fruit and vegetables) and only a few ‘imported’ things… Two rayons
in the entire warehouse. All the others are local things.

Before leaving the town, we just have to order our sleeper train to
Hohhot… We really have to arrive there in time to apply for the
Mongolian visa and leave China in time. Luckily there are sleepers
available (it is a 31 hour train trip), so now we head quiet to the
bus station and then we’re on the road to Kashgar…