Crossing the Chinese border is a unique adventure…
You are not allowed to cross it on foot, so we are crammed – with 5 people (including driver) – on the front seat, 2 more between the carton boxes in the back and our luggage on the roof of an old Russian Army Jeep. I hang half out the drivers front door… So we arrive at a small office, buy an exit ticket and walk then to a huge border building. We complete all formalities, wait for our jeep to drive us to the smaller Mongolian border building and then we’re in Mongolia.

Welcome to Zamyn-Üüd (Замын-Ууд).
We are greeted by the Russian writing – they use the same alphabet here in Mongolia, all the old Russian vehicles, letters and building style give us the impression to be in Russia. Now we have some practical formalities to fulfil. Phone card, ATM and train ticket.

The search for the train ticket office is the hardest part, no guiding fence or people who tell you where to walk! There is hardly a sign guiding us to the office. During our search, we can peek into rooms again… Buying the train ticket is even more chaotic than in China, a row here is a weird thing and people start pushing you away to pick your place, as close to the buying office as possible. Once again we have only a sitting place for the next 10 hours on the train… But before boarding, it is dinnertime 🙂
When we enter a restaurant, there is not even the slightest idea of China left. Only the typical Mongolian sheep dishes and the inevitable milk tea are on the menu. We take a goulash to celebrate the crossing.
In the supermarkets return bread, chocolate, hazelnut pasta and a lot of sausages.
There are only a few people, there is once again silence and we have CLEAN toilets… We know it for sure, we are in a different country.

That evening we board the train – and surprise – we have sleeping places! The train compartments are ingeniously built, allowing a lot of storage and sleeping places for everyone. What a luxury! And people are once again silent… They know how to whisper.
In the middle of the night – 4 am – we arrive in Choir (чойр), where we’ll take the bus at 8 am to Mandalgov (Мандалговь), for the first leg of the trip. The time in between we sleep in the arrival hall of the station. In the bus office we discover that there is no bus to Mandalgov today, so we head to Ulaan Baatar (Улаанбаатар) instead.

A stunning bus trip through the grass fields awaits us… Partly snow, partly fog, partly grass, but one thing, it reminds us at the beauty and solitude of Australia. We immediately feel home and miss Janis already.
Then Ulaan rises from between the grassy hills, out of nothing. The city itself has a pleasant, modern vibe! We stay for two days in the Golden Gobi Guesthouse, preparing a trip in the Gobi Desert (some 600 km’s away). In the meantime we inform for the necessities for the Russian visum, explore the city and buy some warm clothes (it is already snowing and freezing here) at the black market… This feels like a modern metropole in a relaxed environment. We love the place!
Finally we decide to order a car around Dalanzadgad (Даланзадгад) and explore the Gobi desert around that city… Next morning we take a 12 hour bus trip from Ulaan Baatar through the grasslands and Gobi desert to Dalanzadgad, where a driver awaits us. This is a cheaper, more comfortable and personal way instead of booking a trip starting and ending in Улааибаатар.

…
Donderdag, 24 oktober 2013

We ontwaken voor de laatste keer in China. Het geeft toch maar een raar gevoel…na 2,5 maand reizen door het land. We nemen afscheid van onze vriendelijke gastfamilie en staan op straat. En nu? Gelukkig verschijnt een taxi voor ons neus die ons zonder veel onderhandelen naar de grens wil brengen.
We weten dat we de grens niet lopend over mogen. De grensbeamtes wijzen naar een oude Russische jeep. Daarmee moeten we de grens over. Het lijken wel mensensmokkelaars. De onderhandeling verloopt vlot als ik een briefje van 10 dollar toon. De bagage vliegt op het dak en wij hangen aan de zijkant van de jeep. We zitten met 5 op de voorbank! Het lijkt op oversteken in oorlogsgebied. Die Russische jeepkes hangen nog net aan elkaar, maar de motor doet het uitstekend. We denken terug aan onze Janis…

Stempel “exit” China, rijden door niemandsland (breed genoeg zodat niemand illegaal kan oversteken) en dan stempel “entry” Mongolia. Maar er blijkt een probleem met mijn visum voor Mongolië. De hoofdinspecteur verdwijnt in haar bureau en ik word gevraagd om even aan de zijkant te wachten. Lang duurt het niet. Ik krijg mijn paspoort terug met een gewijzigde datum. Blijkbaar hadden ze zich bij de ambassade vergist van jaartal.
Na de grenscontrole vinden we een dutyfree shop. En ja, we vinden Belgische chocolade (zeevruchten in alle maten en smaken). De rest van de zaak zijn bijna allemaal Europese producten….gegeerd en begeerd door de superrijken!

In Zamyn-Üüd is er voor ons een volgende uitdaging: een treinticket vinden naar Choïr. We lopen een aantal keer rond het treingebouw op zoek naar de loketten. Opeens beseffen we dat er geen hekkens meer staan en dat er ons niemand aanwijst waar we moeten lopen. We zijn China buiten en het vrijheidsgevoel keert terug.
Aan het loket worden we bijna platgedrukt in de rij. Overal zien we handen met paspoorten die proberen om vóór ons bediend te worden. Zelfs nog slechter dan in China. Dat belooft! We vinden een ticket, maar jammer genoeg alleen een zitplaats…goed voor meer dan 10u. Gelukkig hebben we beiden een goed boek bij.

En dan het culinaire gedeelte… We zetten Mongolië in met een echte “goulash”!!! De patatten zijn gezouten…een smaak die we lang niet meer hadden.

We zitten op de trein. Wat een verandering met China! Onder de zitbanken zitten opbergbakken en er zijn slechts 2 bedden ipv 3 waardoor er meer bagageruimte is bovenaan. We hebben 2 enkele zitplaatsen recht tegenover elkaar. We vieren dit romantisch uitje op de Trans-Mongolian met een glaasje en een koekje. We zien het weer helemaal zitten!

Aangekomen in Choïr, 4 u in de nacht. We stappen uit de trein en er ligt ijs op het perron! In de verte zien we het station. Een lekker verwarmd koloniaal gebouw. Proper en met
3-persoonsbanken waar we nog wat kunnen rusten. Op de trein was het echt ontspannen reizen. De mensen hier kunnen terug fluisteren, gaan proper naar het toilet en gooien niets op de grond. Wat een verademing.
Ik voel me hier in Rusland. De taal is trouwens ook geschreven met het Russische alfabet.
Ik voel mijn hartje al sneller kloppen om dit land verder te ontdekken.