At the gates of Tibet…

Donderdag, 12 september 2013

Wat een superdag…dankzij de hulp van vele Chinezen.
Om 5u gaat de wekker en om 5u50 staan we in het busstation. We hebben
geluk dat het maar 50m stappen is vanaf ons hotelleke.
In het busstation blijkt alles nog pikzwart maar gelukkig hoor ik in
de wachtzaal “MaErKang” roepen. Dat is onze bestemming! Een
vriendelijke buschauffeur met tintelende oogjes laat ons op zijn bus.
Hij toont ons het ticketje van een ander zodat we zeker een eerlijke
prijs betalen. En daarna… vertrek voor een rit van 8u.

Al heel snel rijden we over het Tibetaanse hoogland tussen de yaks en
de nomadententen. We zien zelfs sneeuw! In de Tibetaanse dorpen zien
we overal de traditionele klederdracht. Onze chauffeur kan enkele
woorden Engels, waardoor we telkens weten wanneer we naar het toilet
moeten of kunnen eten.

Aangekomen in MaErKang willen we eerst ons busticket voor morgen kopen
en daarna een hotel zoeken. Een van de passagiers wil ons helpen. In
het busstation weten ze ons te vertellen dat er vanuit MaErKang geen
bus vertrekt naar DanBa. We moeten eerst nog naar een andere stad, 2u
verder. Terwijl ik de reisroute probeer te oncijferen, blijft Bart bij
de rugzakken. Bij het buitenkomen zie ik hem staan met een politieman
en een hele groep Chinezen… zoals altijd. Als er iets te beleven
valt, heb je binnen de kortste keren 10 Chinezen die rond je staan te
gapen.
We moeten onze paspoorten tonen en hij vraagt ons welke relatie wij
hebben… Daarna krijgt onze vriendelijk, behulpzame vriend onder zijn
voeten. Blijkbaar wil de politieman de toeristen beschermen om
misbruik te voorkomen. Maar die stomme politievent met zijn zonnebril
met weerspiegelende glazen wil gewoon even zijn macht tonen…
Welcome in China.
Uiteindelijk laat hij ons samen met onze vriendelijke hulp een taxi
nemen. Hij rijdt met ons naar een hotel waar ik eindelijk openlijk met
hem kan spreken. Hij is advocaat en komt hier overmorgen een examen
afleggen in de stad. Hij vraagt zich af wat er mis is met hem. Dan
merk je terug dat je in een dictatuur bent en hier beter geen grapjes
uithaalt met de autoriteiten. In het hotel weten ze ons te vertellen
waar we de volgende bus moeten nemen. Hij rijdt met ons mee en betaalt
zelfs onze taxi. Geen sprake van om dit terug te betalen. “It’s an
honour to help you.” Hij koopt samen met ons de ticketten en brengt
ons naar de bus. Heel dit verhaal gebeurt op 1uur tijd.
We rijden door een prachtige vallei tot JinChuan. In het busstation
komt een vriendelijke dame naar ons toe en vraagt ons of we willen
overnachten. Graag! Ze biedt ons een mooie kamer aan boven het
busstation! Dat is wel gemakkelijk! Kunnen we lekker lang slapen! Ook
de prijs is 2/3 van wat we gewoon zijn. En ook dat is welkom want
China is allesbehalve goedkoop.
Ik ga onmiddellijk rusten en Bart gaat er nog op uit om iets te eten.
Een uurtje later is hij terug en vertelt me: “Ik heb een paar vrienden
meegebracht.” Ik trek vlug mijn broek aan en zie in de gang 3
politiemannen staan. Wat scheelt er? Ze blijken wel vriendelijk te
zijn en vragen terug naar onze papieren.
Uitleg: We zitten hier in een zone tussen Tibet en de rest van het
Chinese grondgebied. Dit is ook een zone die ze afsluiten voor
vreemdelingen als er opstanden zijn in Tibet. Ze willen hier geen
pottenkijkers! Daarom wordt elke toerist ook goed gecontroleerd omdat
ze op de hoogte willen zijn van de reisweg en de bedoeling van iedere
buitenlander.
Hier voel je goed de beperkte vrijheid in China!
Als afsluiter van de dag krijgen we van onze huisbazin nog een grote
thermos warm water en enkele stukken fruit. Met deze vriendelijkheid
gaan we zeker een perfecte nachtrust hebben.

Vrijdag, 13 september 2013

Deze morgen kunnen we iets langer slapen wat we met veel plezier doen.
De hotelbazin komt even piepen om te zien of we wel degelijk op zijn.
We worden begeleid door haar tot aan de bus. Wat een service!
De rit tot DanBa gaat door een prachtige vallei met Tibetaanse dorpen
langs de weg en op de hellingen. Hier en daar zien we ook een
“wachtower”. Deze torens werden gebouwd in de Middeleeuwen als
uitkijktorens maar ook als opslagplaats voor waardevolle voorwerpen.
De ingangen waren soms hoger gebouwd waardoor de vijand er niet bij
kon.
DanBa is een echte bouwwerf. Je kunt het je gewoon niet voorstellen.
Men bouwt hier tientallen appartementsgebouwen tegelijkertijd. Het
spreekwoord: “Ze rijzen als paddestoelen uit de grond.” is hier echt
wel waar. We vragen ons soms af waar ze al die Chinezen gaan halen om
die appartementen op te vullen. We denken dat ze dit gebied volledig
aan het ontsluiten zijn en het platteland promoten bij de
Han-Chinezen. We vinden het verschrikkelijke constructies. Het zijn
koele, smakeloze blokken die in groot contrast staan met de
traditionele huizenbouw in de Tibetaanse dorpen die prachtig is. In
der tijd gebeurde dit ook in Tibet. De regering gaf subsidies aan
Han-Chinezen die wilden wonen en werken in Tibet. We vrezen dat hier
hetzelfde aan het gebeuren is.
Bij het uitstappen van de bus worden we aangeklampt door enkele
taxichauffeurs die enorme prijzen vragen om ons de omgeving te laten
zien.
Om hen kwijt te raken, gaan we maar iets eten. Dat is nog niet
helemaal de oplossing… maar het helpt al iets. Na het middagmaal
gaan we terug met frisse moed op zoek naar een taxichauffeur die ons
naar JiaJu wil brengen. Dit keer zijn we gewapend met een vaste prijs
van 40Yuan. Onmiddellijk vinden we een kandidaat. Hij legt de 2
rugzakken op het dak en wij stappen tevreden in. Jammer genoeg begint
hij opnieuw te onderhandelen voor 100Yuan en dan voor 60Yuan. Als hij
hoort dat er niet veel te onderhandelen is, start hij maar de wagen.
We gaan bergop en zien onder ons de vallei steeds kleiner worden. Bij
de ingang van het dorp moeten we elk 30Yuan betalen. Het lijkt erop
dat we een reservaat binnenrijden. Maar achter de poort voel je terug
de openheid en rust in de Tibetaanse dorpen.
Even later stopt onze taxi en we vragen hem om de homestay op te
bellen. Uiteindelijk kan hij ons de staprichting aangeven. Opnieuw
zijn de wieltjes onder onze rugzakken wel handig. Aan ons hotel blijkt
dit iets anders. Een stenen trap, daarna een houten paal waarin
voetstappen gemaakt zijn en daarna opnieuw stenen trappen. Gelukkig
geven ze ons een kamer beneden die uitgeeft op de binnenkoer. We
logeren hier dus bij een Tibetaanse familie, een soort B&B. We zullen
hier 2 nachten blijven om even te genieten van de rust. Bart is
ondertussen al gretig Chinese karakters aan het leren… Tot later
voor meer nieuws uit het verre China.

Zaterdag, 14 september 2013

Lekker lang uitslapen…
Lekker ontbijt…
Rustig kuieren in de Tibetaanse dorpen…
Lekker middagmaal…
Foto’s selecteren, lezen, rusten,…
Lekker avondmaal…
Keuvelen met de andere Chinese gasten…

…

After SongPan we take the bus to MaErKang… Along the road we feel
like we are in Tibet! The same scenery, same clothes and temples, only
a different name. We are still in the Sichuan Province.
The area we are crossing now is one of these areas that is locked down
for everyone when the government closes the TAR (Tibetan Autonomous
Region – like Tibet is called here, since China still claims its
territory).
We have a brief feeling of it when we enter the city. A policemen asks
my passport and starts to insult a friendly Chinese student, who was
only helping us with our bus tickets. We don’t argue with the
policeman, but simply take a taxi into town. This stays the safest
way. The student accepts the insults without one reply… A strange
feeling for a Western person!

The student helps us onto our next bus and before we know, we already
enter JinChuan. Luckily we could leave MaErKang immediately, since we
heard a little later there were no buses to DanBa the next day. The
road between JinChuan and MaErKang is one of great beauty and
incredible road works! Bridges, tunnels and other constructions roll
over each other.
Upon arrival in JinChuan, we can buy our bus ticket straightaway at
the bus station and our hotel is, unbelievable but true, above the bus
station. So tomorrow morning we only have a short walk to our next
bus… What a comfort!
That evening I get a taste of the real hospitality. When I head into
town for dinner, a friendly man gives me a ride to a restaurant, on my
way back the police bring me to the hotel (and they photograph our
passports and visas), when I ask the hotel owner for some hot water, I
receive some apples and a pear… Here the atmosphere is entirely
different from the one we felt before. However, Chinese people are
really friendly when they are alone, as soon as they enter a crowd,
they change thoroughly…

The next morning we take the bus to DanBa, when we are on the bus we
immediately receive some pears from the locals… The bus trip takes
us further in the beautiful valley. We pass numerous Tibetan villages
with their restored watchtowers.
After some three hours we arrive in DanBa or should I call it just a
building environment. The city is one big construction site, where one
flat follows the other… Unbelievable! Who will ever gotta live in
these houses? The locals immediately start with trying to sell us a
tour to the small villages around, but we only want to visit a
homestay in one village. After dinner things go much smoother and soon
we’re on our way into the villages.
We are really glad to leave the pressure and the people and once we
enter the small village, the quietness is amazing. Soon we find the
homestay, receive a beautiful room and decide to stay two days…
Just to relax.
We update the blog, select pictures, play with the Chinese characters
and enjoy a small walk in the surrounding villages. We also enjoy the
cooking from our home lady!