Woensdag, 25 september 2013

Transferdag van Sershu tot Nangchen.

Donderdag, 26 september 2013

A day only possible in China…
We genieten van het ontwaken in een luxekamer.

Daarna gaan we op verkenning. Op de weg naar het klooster passeren we enkele groentenverkopers. We herkennen de kolen, pijpajuintjes en andere groenten die ze in de noedels draaien. Opeens roept iemand ons wat dichter en ik denk dat hij ons nog een andere groente wil tonen. Maar nee… Ze halen een kleintje uit de bak, helemaal ingepakt tegen de kou. Die komt echt wel uit de kolen! Ze geven het kind aan mij en zijn supertrots dat de kleine op de foto mag. Jammergenoeg kunnen we geen afdrukken meegeven. We leggen dan ook telkens uit dat die foto’s op een digitaal kaartje staan.
Een beetje verder krijgen we zomaar 2 rapen.
In het eerste klooster worden we uitgenodigd door de monniken om tsampa te eten. Natuurlijk zijn ze verwonderd dat we al weten hoe we het deeg moeten klaarmaken. Ik blaas mijn plastieken wereldbol op en we overlopen met de monniken de wereldpolitiek.
Op weg naar de volgende gompa (klooster) worden we nogmaals uitgenodigd om te eten maar we maken vriendelijk duidelijk dat we juist al tsampa gegeten hebben.
Het klooster ziet er verlaten en bouwvallig uit. We hebben weer eens geluk. Een vrouwtje komt met de sleutel en opent het gebouw voor ons. Wat we hier ontdekken is onbeschrijflijk. Wat een schat aan muurschilderingen! En fijn geschilderd! Jammer dat dit allemaal verloederd en vervangen wordt door kolossale nieuwbouw.
We krijgen zomaar een lift naar de volgende bestemming. Die kunnen we zeker niet missen. In de stad hebben ze een reusachtige Boeddha en stoepa gebouwd. Dit laatste bouwwerk lijkt op de stoepa van Kathmandu. Ze zijn nog volop bezig met de decoratie, vooral binnen. Ook daar vinden we een open deurtje en we maken kennis met echte kunstenaars. Ze zijn een Boeddha aan het boetseren. Wat een pracht om dat even te zien. En wat een geduld! In dezelfde ruimte liggen honderden dozen gebedsboeken. We vragen of we er eentje kunnen kopen, maar we krijgen het gewoon mee. Op het verdiep erboven is een vrouwelijk monnik bezig met gebedsrolletjes te maken. Wat een medidatief werk. Je wordt gewoon rustig van ernaar te kijken.
Wat verder in het dorp komen we terecht in een school. Het is blijkbaar een “highschool” met 24 leerlingen. Ze roepen ons naar binnen en gaan allemaal plaatsnemen achter hun boeken. Wat een studievlijt!
Op de terugweg worden we opnieuw uitgenodigd door 2 monniken. We krijgen er brood, kaas, Tibetaans thee en zelfs yoghurt! Ze nemen ons opnieuw mee naar het nieuwe bouwwerk. We krijgen een rood koord om rond de hals te hangen met de eeuwige knoop en een geluksbrengertje. Bovendien krijgen we nog eens een gebedsboekje.
Op de weg naar het hotel worden we opgepikt door blijkbaar een bekende zanger van de streek. Die rijdt ons aan 10km/u helemaal rond in de stad. We vragen ons nog altijd af of die snelheid te wijten is aan het verhinderen van spatten op de auto of om te showen dat wij in de auto zaten. Hij brengt ons helemaal tot aan het hotel.
De hoteluitbaters zijn 3 jonge Tibetanen. Echte showmannen. Ze zijn helemaal gekleed in moderne maatpakken en hebben een stoer haarkapsel. Ze willen natuurlijk op de foto met ons en doen er alles aan om ons het uiterst naar onze zin te maken. Het grappige is dat ze telkens meekomen om onze deur te openen. En dan komen ze zomaar binnen om eens naar al onze spullen te kijken. En ze blijven lang staan! Het is maar hoe je het bekijkt. We oefenen ons geduld en blijven lachen!
Wat een gastvrijheid in deze stad!

Vrijdag, 27 september 2013

Vandaag maken we er een luilekkerdag van.
We slapen tot de middag en gaan iets eten. Op weg naar het restaurantje wordt ons duidelijk waarom de mensen hier zomaar te midden van de weg naar het toilet gaan. We zien een klas Chineeskes met hun juf naar het toilet gaan… Ze stoppen vóór het sanitair blok en gaan allemaal op een rij in het wildeweg naar het toilet. Jong geleerd, is oud gedaan… Dit kan je echt niet geloven!
In het eethuisje bestel ik een aardappelgerecht. Het wordt mijn verjaardagsmaaltijd! Na en uurtje zien we een grote ovenschotel verschijnen met aardappelen en kip. Daar kunnen we wel met ons tweetjes van smullen! Het kruidenpallet (verse muskaatnoten, gember, look, steranijs en chili) brengt ons even in een andere wereld!
Daarna trekken we naar het Sakya Center Monastary. Het is een klooster waar de leerlingen al echt gekozen hebben om monnik te worden. Hier ontmoeten we een Engelssprekende monnik en mogen we een les filosofie meevolgen. Daar ook het Tibetaans een klanktaal is, wordt er heel lang gedaan over 1 blaadje in het gebedsboek. Er zitten 18 lln in de klas en ze zitten allemaal even stil. Wat een luxe voor de leerkracht! De monniken nodigen ons uit om te blijven eten en na de maaltijd kunnen ook wij vragenuurtje houden over het Boeddhisme met onze monnik. Superinteressant.

Wat meer over het onderwijs.
De ouders kiezen of hun kinderen naar een Tibetaanse of een Chinese school gaan. Beide opleidingen zijn gratis voor de 6 jaar basisonderwijs en de eerste 3 jaar middelbaar. daarna moet er betaald worden. Bij de kloosteropleiding ligt het accent wel op de filosofie. Normaalgezien geven beide vormingen toegang tot de universiteit of hogeschool. De schoolplicht in China gaat tot 16 jaar.
…

From here we leave the SìChuān (四川) Province and drive into the QīngHǎi (青海) Province.
Taking a van in ShiQu goes easy, we ask for one and wait then comfortable in the restaurant at the end of the corridor. The driver warns us when he leaves and off we go.
Upon arrival in YuShu we are amazed by the new big buildings here in the city. On 14 april 2010 this area was destroyed by an earthquake with a 7,1 magnitude. Nowadays you face a modern, new built city. (With some horrible sanitary units who Ilse had to endure) There are still a lot of construction sites, but no more than elsewhere along the Tibetan Highway. The building speed and intensity here in China is unbelievable…

This is no wonder, since the government has ample of resources. In 2011 China became the second largest economy in the world, but the income per capita is comparable with that of East Timor (one of Asia’s poorest economies). Corruption and a greedy government take the big share of the benefits. Personal income here is extremely low.
This you feel clearly by crossing the country!
The entrance fee for governmental National Parks or train tickets rises easily up to 100, 200 or more ¥, while you have a dinner for around 10-20¥. And when you buy vegetables on the market, a couple of renminbis (¥) are sufficient…
In 2012 China had more high speed lines than the rest of the world combined, there was enough money for the World Expo in Shanghai (2010) and the Olympics in Beijing (2008). They really know how to put them on the world map, but the individual is lacking! Except from a couple of shattered incidents we know nothing about the life quality of the people here. Facebook, YouTube, Twitter and WordPress are all blocked in the country. By inventing QQ the Chinese people get their own Facebook variant, but it stays isolated inside the country. Very few people here speak English, so their window with the outside world is very limited. In this you clearly feel the Maoist influences still going on.
Energy consumption and plastic pollution are hot topics here… At the moment most of the energy comes from really polluting coal mines and the plastic consumption is horrible. At the rate they work now, they suffocate their nation and even the entire world. Environmental friendly actions, ecological thinking and personal development have a long, long, long way to go…

This feeling we get during our trip, we’ve already seen the modern metropoles like Hong Kong, Shenzhen, Shanghai, Beijing and Jinan… Got a brief taste of the Imperial China between Beijing and ChengDu, feel how nature’s explored in JiuZhai Valley and now we face an ethnic minority in Tibet. When we head west to the silk road, we’ll face the Uighur minority and the stunning nature of the Karakoram Highway between the Chinese and Pakistanis border.
We’ve passed along many stadia of this country and are every time amazed by it.

The exploration of NangQian makes no difference… Finding a minivan in YuShu goes smooth, thanks to the help of an English speaking Chinese. So soon we’re on our way along the mountain roads. NangQian lies close to the Tibetan border and normally a special permit is required (Ilses smile provides us an unofficial one).
Upon arrival we’re both stunned, this is a city instead of a small village like we expected. The search for a hotel is a little hard, but we manage to find a place with a very good price-quality ratio.

We’ll stay two days over here, just to explore a couple of gompa’s (monasteries) and to relax. The roads between Darjay and Yushu were horrible, so we feel exhausted after all these kilometres of travelling.
The day in this friendly town starts great with the first gompa. Immediately we’re invited by some monks to share tsampa with them… By crossing a local market we’re offered two turnips and take pictures of a real cabbage baby :D. On our way to the second gompa we’re invited by locals to share lunch with them (which we friendly refuse), we are shown a normally locked gompa with some great murals… By walking the streets, we’re offered a lift to the next monastery. This temple is entirely under construction, but we can observe the making of that location! A nun is preparing prayer rolls for the temple and some artists are carving the clay Buddha statues inside. They even offer us a small, high quality prayer book…
By passing along a school, the students ask us in and show us their study room. On the way back, the monks of the construction temple invite us in their home. We’re offered some maize bread, butter, cheese and yoghurt (all from the yaks). Afterwards they show us the entire temple construction, with a breath taking interior (which was locked down on our own discovery tour)… A second lift is offered back to the hotel (at turtle speed through the city, showing us clearly in town). When we ask the room keys, both managers follow us inside our room and start curiously looking in all our belongings, trying, feeling, pulling,… (Yeah guys, I hear you thinking just like us ‘only in China’)…
Over dinner Ilse teaches a little girl some counting in Chinese. (She goes to five… We continue…). And we follow them:

0 – 零 líng (‘ling’)
1 – 一 yī (‘e’)
2 – 二 èr (‘are’)
3 – 三 sān (‘san’)
4 – 四 sì (‘si’)
5 – 五 wǔ (‘woo’)
6 – 六 liǔ (‘lee-oh’)
7 – 七 qī (‘chee’)
8 – 八 bā (‘ba’)
9 – 九 jiǔ (‘gee-oh’)
10 – 十 shí (‘sure’)
11 – 十一 shíyī (‘sure e’)
12 – 十二 shíèr (‘sure are’)
20 – 二十 èrshí (‘are sure’)
21 – 二十一 èrshíyī (‘are sure e’)
35 – 三十五 sānshíwǔ (‘san sure woo’)
67 – 六十七 liúshíqī (‘lee-oh sure chee’)
98 – 九十八 jiūshíbā (‘gee-oh sure ba’)
100 – 一百 yībāi (‘e buy’)
101 – 一百零一 yībāi ling yī (‘e buy ling e’)
523 – 五百二十三 wǔbāi èrshísān (‘woo buy are sure san’)

The next day is a more relaxing one, with just one monastery on our schedule… So we sleep long and go then searching something to eat. We stop in a small restaurant, look at a couple of dishes and order.
We receive two delicious ones… A yak noodle soup and a poultry – potato dish. The latter contains half a chicken, many spices and potatoes. This serves as Ilses birthday menu. It is actually a dish for two persons, but we didn’t know that beforehand. The bill is also a little bit spicy, since we understood the wrong price, but yeah. It tasted delicious, so we’re ok with it.

From there we walk to the monastery and wait a while outside, since a group of child monks are chanting. After the class we meet an English speaking monk, so we can chat a while. He invites us for a snack – yak yoghurt – and tea. We hear that he has a class, so curious as we are, we join in… The lesson start with a prayer, then some texts with explanations in between and another prayer ends the lesson.
After the class we meet a group of other monks, while he explains us a couple of things about buddhism. During the trip we’ve seen lots of symbols, but we don’t know their meaning… The monks invite us for dinner.
We leave the monastery in the darkness, with a monk as guard, since the tramp dogs can be dangerous.

In the hotel we have a long discussion about the price of the room… We asked a cheap one, while they gave us a more expensive one. So they want us to add a sum, but after a long, long, long discussion we can keep the room price like it is.
Our days here in NangQian end, but we appreciated the friendliness of the town. It was worth the detour.