“Misiones” is één van de 23 provincies van Argentinië, gesitueerd in het Noord-Westen van het land. Men noemt het ook “Mesopotamië” omdat het gebied tussen de rivieren “Rio Paraguay” en “Rio Uruguay” ligt.

“Misiones” is ook de vertaling van “missieposten” die in het gebied werden opgericht door de Jezuïeten tussen 1609 en 1818. Per “post” waren er 2 priesters gestationeerd die probeerden samen te leven met de lokale stammen, de Guaraní. Voor de lokale bevolking was dit een soort bescherming tegen aanvallende stammen uit de jungle en de Jezuïeten konden hun geloof verder verspreiden. Ze probeerden zoveel mogelijk rekening te houden met de lokale gebruiken. Doch de woningen van de Guarani waren sterk gescheiden van die van de priesters.

Maar in 1767 vond de koning van Spanje dat de Jezuïeten te goed konden opschieten met de lokale bevolking en ze werden “hardhandig” teruggeroepen. Hun kennis werd te groot en kennis betekent macht en dat was gevaarlijk… Dus moesten ze terug. Vele boeken met kennis over de lokale gebruiken en talen werden vernietigd voor hun vertrek. Uiteindelijk raakten de vestingen volledig in verval.

Dit weekend wordt één van Barts dromen waarheid: Eén van de 3 grootste watervallen ter wereld zien. Voor mij is dit de 2de keer maar ik denk dat niemand een bezoekje aan dit natuurwonder kan overslaan!

Sexta Feira: Foz do Iguaçu
De watervallen aan de Braziliaanse kant zijn één groot watergordijn. Je krijgt een spektakel van 1,2 km waterpret. Op het einde kan je via een brug over het water tot bij de “Garganto do Diabo” wandelen. Je wordt letterlijk “overdonderd” door het kolkende water. Een douche van waterdruppels hoort er ook bij om de sensatie nog sterker te maken. We verwennen ons met een drankje op één van de mooiste terrassen ter wereld, net naast het oorverdovende water.
Domingo: Puerto Iguazú
Vandaag spenderen we een prachtige dag in het Nationaal Park Iguazú aan de Argentijnse kant.
We zetten de wekker heel vroeg zodat wij bij de eersten in het park zijn. We gaan met het treintje naar het meest impressionante stuk van het park, “la Garganta del Diablo”. Nog nooit (voor Bart dan wel) zagen we zoveel water per seconde naar beneden stromen. Het is werkelijk een put waar van alle kanten water naar beneden davert. Via het Circuito Inferior nemen we een bootje naar Isla San Martin vanwaaruit we terug een andere kijk op de watervallen krijgen.

Om 16u zijn we terug in het hotel en kunnen we nog even douchen vooraleer een taxi ons komt ophalen om naar het busstation van Foz do Iguaçu te rijden aan de andere kant van de grens, in Brazilië. We passeren opnieuw de brug over de Paraná, de natuurlijke grens tussen Argentinië en Brazilië. De brug werd in 4 kleuren geschilderd. De Argentijnse kant is wit en blauw, de Braziliaanse kant is groen en geel (zie vlaggen). Wel leuk opgevat.
“Omdat” we een taxi nemen om alles vlotter te laten verlopen aan de grensposten, blijken er juist dan geen toeristen over te moeten… Ontspannend was het wel!

Om 18u45 stappen we op de bus naar Sao Paulo…een nieuw avontuur tegemoet.
…

After the long bus trip, we get off in Posadas, only to continue to the nearby San Ignacio. Where is one of the best preserved ‘Missiones Jesuiticas’ of the country. Actually in the area there are some 30 of these missiones in the area, some 15 in Argentina, 8 in Paraguay and 7 in Brazil.
All of them are the remnants of the invasion of the Spanish and Portuguese conquistadores in the 15th and 16th centuries. Once again you hear the story of the slavery and/or genocide of the indigenous people… A
real blame for the colonists and the church! The only law was white, all the others were some stupid savages that needed reeducation or beastly labour.

Here in San Ignacio we are told that the indians could keep their shaman and some of their traditions inside the outpost… I doubt about the real execution of that option.
Every one of these missiones is build in the same way, a central plaza which leads to the church, with its campo santo – a cemetery only for real christians – school, workplaces and an iguazu – a place where the widows receded after the dead of their husbands, as not to impure them. The guys could remarry and take a second wife. At the three other sides of the plaza were the dwellings for the indigenous and other persons, strictly separated from each other.
San Ignacio has the best preserved one, later that day we visit the far more ruined Santa Ana also.
There is no time left for other locations, but we have a good idea about the organisation these ages. The most interesting part of these missiones were the praying mantis and the ‘Yerba Mate’ tree that grew inside.

From the missiones we follow the mighty Parana river to its world famous downpour in Iguazu. A group of magnificent waterfalls. We leave San Ignacio early morning and arrive around noon in Puerto Iguazu, the Argentine side. The river is used as a natural border between Argentina, Brazil and Paraguay. The falls are located on the Argentine and Basilian side. So part of the National Park lies in Argentina, the other part in Brazil.
Our first day we decide to visit the Brazilian side, which is the smallest. We book a bus, hop over the border – and loose one page in our passport for the 4 stamps – and embark into the park. The coatis – big mouse-like mammals with a maki tail – greet us before the waters do.
The Iguazu or Iguçu falls are splendid. A total of 275 individual falls occupy an area more than 3km wide and 80m high, which makes them wider than Victoria, higher than Niagara and more beautiful than either. Thousands of years before they were ‘discovered’ by Europeans, the falls were a holy burial place for the Tupi-Guarani and Paraguas tribes. Spaniard Don Alvar Nuñes happened upon the falls in 1541, dubbing them ‘Saltos de Santa María.’ But this name didn’t stick and the Tupi-Guarani name, Iguaçu (Great Waters), did. In 1986 Unesco declared the region a World Heritage site.

The Brazilian side houses a 1200m long trail with panoramic views all over the falls. Breath-taking by moments, clothes-soaking at others, since the trail ends with a long walkway into the ‘Gargantua del Diablo’, a big hole called the ‘Mother of all Falls’…
The next day we visit the Argentine side, where we can peek into the monstrous Garganta, with its never-ending cloud of water. We walk along huge parts of the falls and make the crossing the the small ‘Isla San Martin’ in the centre of the falls.

The thunderous roar of the water, the wind, rain and rainbows created by the waters and the downpour of some 1750m3/s makes this place mythical. Just a pity that the enormous deforestation and the accompanying erosion turned the waters red and muddy. Before 1981 these waters were crystal clear… Hard to believe nowadays.

After two days of water fun in probably the greatest natural mixing engine we definitively cross the Argentine border into the swinging beats, delicious fruits and everlasting sun of Brazil.