Opsporing in Cochamó

Vorig jaar hoorde ik iemand vertellen over “Cochamó”, een paradijs, nog niet ontdekt door het grote publiek. Maar…moeilijk bereikbaar. Nu we toch in de omgeving waren, ging ik even piepen op internet. Ik kwam terecht bij wonderbaarlijke beelden en mogelijkheden tot paardrijden, de droom van Bart.

Ik werkte tot 2u in de nacht om alles uit te pluizen. Transport, logement, paarden reserveren, wandelingen,… Maar toch bleef een groot stuk onbekend. Wat ons wel duidelijk bleek, is dat we beter omreden langs Puerto Montt om het dorp te bereiken. We namen de bus van 5u20 vanuit Hornopirén tot Puerto Montt. Ja, om iets moois te zien, moet je er wel wat voor over hebben! Daar hadden we net na de middag een minibus naar Cochamó. We lieten de overbodige bagage in het depot van het busstation. Supergemakkelijk!
Ondertussen had ik het reisbureautje opgebeld om paarden te reserveren maar blijkbaar vertrekken ze niet meer in de namiddag. Jammer. Dan maar te voet. Maar het leven zit vol verrassingen… Op de bus begint een gaucho met ons te babbelen. Blijkbaar woont hij in La Junta (de plaats waar we gaan kamperen) en kan hij voor paarden zorgen. Waar komt dit terug uitgevallen?
En inderdaad: Om 17u worden er 3 paarden opgetuigd. Eentje voor de vrouw, en 2 voor ons. Onze gaucho gaat te voet. Wat een conditie! Hij wandelt even snel als de paarden. Even blijkt er een probleem want onze rugzak weegt teveel voor de paarden. Vlug neem ik een lege bloemzak, gooi alles erin en laat onze rugzak bij de registratie beneden.
Al vlug zijn we betoverd door de vegetatie. Het lijkt wel een sprookjesbos! En we beseffen ook dat we veel geluk hebben met onze paarden. Het pad ligt vol met rotsen en is één grote modderpoel. Ongelooflijk wat die paarden aankunnen. We gaan zelfs dwars door brede rivieren.

Na 3 uur komen we inderdaad in het paradijs!!! Een hacienda omringd door granieten rotsen. En we staan er helemaal alleen! Blijkbaar zitten alle toeristen op de camping ernaast! We gunnen onze gastheer en -vrouw ons verblijf. We zetten de tent op in de regen en gaan ons nadien opwarmen aan het kampvuur.

De volgende morgen piepen we om 9 u even buiten. Maar we zien alleen maar wolken. Niet gunstig om naar het uitkijkpunt te wandelen.
Als we een uurtje later terug buiten piepen zien we de wolken geleidelijk wegtrekken. Wat een verrassing! Dan kunnen we toch gaan wandelen. We houden het bij een wandelingetje van 2,5u, weliswaar sterk stijgend.
Om 15u komen we aan een prachtige klimrots. We eten er gezellig onze lunch. Om 16u komt er opeens een toerist. We vragen haar waar ze vandaan komt en ze vertelt dat de weg verder loopt tot een prachtig meer en zelfs tot een uitkijkpunt. Dat willen we natuurlijk ook zien. We stappen door en op 3 kwartier staan we aan het meer temidden van een amfitheater. Dit fenomeen werd uitgehold door een gletsjer.
Het is er inderdaad prachtig. We beslissen om niet meer naar boven te klimmen daar het al laat wordt. We keren terug maar opeens herkennen we de weg niet meer en vinden geen signalisatie meer. We lopen tot 5 keer op en neer en worden wat ongerust. Na een uurtje vinden we uiteindelijk terug een wegindicatie. Dat uur zoeken zorgt er wel voor dat het al begint te schemeren. Bij het begin van de afdaling is het pad niet meer zo duidelijk en we vrezen dat we in het donker het pad helemaal kwijt zullen geraken en hopeloos verloren lopen. Gelukkig heeft één van de klimmers een groot plastiek achter gelaten. We maken er gebruik van om ons in te rollen en slapen die nacht romantisch in het bos. We moeten wel HEEL dicht liggen om elkaar op te warmen. Aan de poema in het gebied proberen we niet te denken…

De volgende morgen wachten we tot er voldoende licht is om af te dalen. Om 10 u horen we iemand roepen. Blijkbaar is de hele buurt al gealarmeerd (zoals we wel dachten) en onze gastheer is al op zoek naar ons. Ze waren allen blij ons terug te zien…en wij ook. We beslissen om de paarden terug naar beneden te nemen.

Beneden in het dorp vraag ik in de winkel langs mijn neus weg: “Hay bus a las 18h?” Antwoord: “No hay bus”. Qué? Wat? Ik had het zeker al 10 keer gevraagd of er zeker een bus reed laat in de namiddag. Blijkbaar is het schema veranderd (dat al 2 weken!!!) en is er inderdaad vanaf begin maart geen bus meer in de late namiddag. Onze taxichauffeur blijkt ook verwonderd en belt de gendarmerie op. Die zijn hier blijkbaar altijd op de hoogte van alles!
Hij heeft één oplossing: een taxirit naar Ensenada en daar de bus nemen naar Puerto Montt.
Een andere optie is er dus niet want we willen zeker onze vlucht naar Paaseiland niet missen!
…

We leave the greatest part of our luggage in the ‘guarda equipage’ in Puerto Montt and take immediately a bus to Cochamo… But there still is one problem, we have to walk some 4 or 5 hours to get into that valley, since only horses and people on foot can get in along the small trail. So we are looking for a pair of horses to make the trip that afternoon.
Once again talking helps a lot, since on our bus there is a guy living in that valley. He’ll give us a couple of horses to climb up! Yes, great thing!

Once we arrive in the small village, we make the last appointments, change into our rain clothes and wait then for the horses to arrive. One hour later we’re on horseback for a great 3 hour climb up. We pass through a dense forest, have to cross numerous rivers and the way often goes steep up. The slippery stones give our faithful animals sometimes a hard time.
At twilight we arrive on a fairy pasture, where we can camp. A miraculous setting. And man, were we glad we didn’t have to make that 5 hour hike up!

The next morning the weather looks cloudy, so climbing to summits is not our thing. Instead we rest a little longer, until around noon all clears up and a clear blue sky greets us. Now it is time to start the 3 hour hike up. When we arrive at the endpoint we feel disappointed, it is only a grey rock wall that greets us. We spend there one hour looking for a continuation of the road, but nothing appears. When we decide to start walking back we see someone returning from through the forests…
After exchanging directions we decide to try our luck and go till where she went, a beautiful hidden amphitheatre valley. Really worth the extra hour walking.

But by then it is already 6 PM and we have a good 3 hour walk back, so we set off to return to our tent. The only trouble, the way back looks quite different from the way up. Twice we loose our way and by then it’s getting dark already. So there is not much choice but sleeping in the middle of the forest between the puma’s.
We find a big piece of plastic – probably someone in a similar situation – put on all our clothes and get close to each other to get warm. That night sleeping is quite uncomfortable, it’s cold and wet, but we’re more as happy with all our clothes and the plastic.

When we have enough light the next morning we continue our trip… After some 30’ searching we’re back on trail and when we’ve walked for an hour we hear a voice. Seems that the person from the campsite already set off for a rescue operation since we didn’t return the last night. He also alarmed the people from the nearby farm, so all of them are looking for us…
Oops… But all ends well and we explain what happened to us. Together we walk back. After that adventure we decide to take the horses back down, because big parts of the trail are just muddy water passages.

3 hours later we’re back down… The 2 days only gave us a brief opportunity to explore that stunning valley, located in the backyard of Bariloche and Puerto Montt. There is plenty of walking opportunity and it can easily be reached. So this area asks for a further exploration in combination with the lake region around Bariloche.

Back down we hear that the last bus already passed at 2 PM – and now it is 5 PM… The funny thing is that everyone assured us that the last bus would be at 6 PM. They only forgot that this was right till 2 weeks ago! In the beginning of march the bus company changed to winter schedule and this erases that last bus.
Little trouble, since we have a bus to take at 11:45 PM tonight. So we hire a private car to take us to the closest bus stop some 50 km’s further and then take minibuses back to Puerto Montt. The sunny weather allows us a good view of the Volcano nearby… Great view.
We manage to do so and after a shower in the Puerto Montt bus station we’re on the way to Santiago.

In Santiago we found a great spot to sleep… We couch surfed by Pia, a friendly hard-working lady. Finding her house was quite easy, just one metro line. The security was already alarmed, handed us the keys and we could refresh a little before exploring a little of Santiago. Pia would only arrive late that evening, since she had to work a lot.
In Santiago we hunted for a new backpack for Ilse… After some 5 shops we finally found the equipment and now she travels with a 1.7 kg backpack instead of one of 3.3 kg. Quite an improvement.

That evening we talked a long time with Pia and left her home very early, since the flight hours to Isla de Pascua seemed to be incorrect. But we got the flight in time and look now forward to that location.
Meet you on that tiny, archeological island somewhere in a forgotten corner of the world, some 3700 km’s away from Santiago in the heart of the Pacific.