When our boat from Santarem arrives in Manaus, Ilse gets off board to search for the connection to Tabatinga, on the border with Colombia, while I guard our luggage.
It seems that within 10′ a boat leaves. So we can manage to get just in time at board for a direct connection… Spoken from a fast service.

That boat is our floating home for the next five days… The rhythm itself don’t changes a lot, eating, sleeping, watching the river passing along, reading and writing.
The food on board is once again great and included in the price.

As the days pass, so does the river and the time. We arrive even earlier as predicted in Tabatinga, where we’ll arrange a flight to Cartaghena, at the coast of Columbia.
During all these days on board, we get accustomed to the rhythm and stay amazed by the cleanness of the Brazilian people. They take nearly twice a day a shower and change clothes daily. Amazing!
I also got plenty of time to continue writing my book… For now it’s nearing its first draft point… 11 from the 13 chapters are already finished and I have the blueprint for the last two chapters, so I hope I can finish the first draft around june. Then I can start editing and proofreading the entire manuscript for the first time. Now I’ve just written the chapters in the order they feel right, how I imagine them. With no real interest in the continuity of the story, it went more intuitively while I was in the flow, so perhaps some editing will be necessary to make it a smooth union.

And then we arrive in Tabatinga, after some 10 days continuous living on the water in our hammocks…
…
Zaterdag, 31 mei 2014
We wisten het, we wisten het toen we het sapje dronken dat we bij onze “salgados” kregen. En inderdaad, vandaag zitten we op het toilet. En de personen die na ons het toilet bezoeken, zien er niet zo happy uit. Sorry mensen!
De dagelijkse “feijado” (bruine bonen) doen er ook geen goed aan. Veel drinken dus.

Vandaag kwam er een bootje tot bij de grote boot om “açaí” te verkopen. Het is een vrucht uit het Amazonewoud die de lokale bevolking verwerkt tot sap. Heel wat mensen op de boot kopen het drankje omwille van hun vitamienengehalte. Je zou het kunnen vergelijken met onze vlierbessensiroop.

Zondag, 1 juni 2014
We zitten hier gewoon op een cruiseschip op de Amazone. Iedere dag worden we gewekt door iemand van de bemanning. “Bom dia”. We worden uitgenodigd voor het ontbijt. Dit slaan wij over…veel te vroeg. Trouwens met 2 maaltijden per dag heb je zeker voldoende. Om 10u30 gaat de bel voor het middagmaal. Basis: rijst, spaghetti, bonen, salade, … en iedere maaltijd een ander soort vlees of een andere bereiding ervan. Superlekker. En à volonté.
En om 16u30 gaat de bel opnieuw. Zelfde plaatje. Verhongeren doen we dus zeker niet.

Het is juist beginnen regenen. Ze laten de plastieken naar beneden zodat de leefruimte van de boot niet nat wordt. Jammer want ik vind het heerlijk om vanuit mijn hangmat naar buiten te kijken.

Het is ook leuk om te zien waarmee de mensen zich een hele dag bezig houden. Na het middagmaal…enfin om 11u is er siesta. Iedereen ligt te slapen in zijn hangmat en de kinderen slapen ook of houden zich in stilte bezig.
Er worden veel kruiswoordraadsels opgelost, nagels gelakt, geld geteld, en natuurlijk ook veel gekletst. En wat eigenaardig is, is dat het kletsen niet stoort. Het is gewoon rustig keuvelen vanuit de hangmat.
Alle handelingen gaan ook trager. Men neemt tijd om zich te douchen en de schotels te wassen. In tegenstelling tot het personeel die moet draaien hoor. Ze zijn al om 2u in de morgen op om het eten klaar te maken en de wasruimtes te poetsen. Ik denk dat die om de 2 uur gepoetst worden.

Ondertussen is het harder gaan regenen en slaan de regendruppels over boord. Dit geeft een fris windje en koelt af. We kunnen ‘s nachts wel onze thermische slaapzak gebruiken want het is frisjes.

Om 19u gaan de lichten uit en krijgen we nachtverlichting. Iedereen zit nog wat na te praten of leest een boekje. Om 20u ligt het merendeel van de boot al te slapen. Iedereen heeft respect voor elkaar. Je wordt er echt rustig van. Ook voor ons is deze trip een oase van rust. We kunnen lezen en schrijven in onze cocoon glijdend over die prachtige Amazone. Elke avond hebben we een prachtige zonsondergang en nadien een schitterende sterrenhemel. Gisteren zagen we de welbekende Amazonedolfijntjes. Helemaal roze.

Maandag, 2 juni 2014
Daarjuist meerden we aan in Jutai, een dorpje aan de Amazonerivier. We zagen er de boot van de SEAS (Secretaria de Estado da Assistencia Social e Cidadania) liggen, de regeringsboot voor sociale hulp.
Eén van de bemanningsleden vertelt me dat de mensen in deze afgelegen delen van Brazilië subsidies krijgen. Ze krijgen een bedrag van 250R per kind wat overeenstemt met 80 euro. Dit lijkt niet veel. Maar als er 4 kinderen lopen, halen ze al vlug 300euro binnen. De mensen van de stad vertellen dan dat ze liever het geld binnenhalen dan te werken. Ook de vele huisjes op de oever worden niet altijd bewoond. De mensen wonen in de stad maar krijgen wel subsidies voor hun woonplaats in dit vergeten gebied. Aan de Amazoneoever wordt veel fruit en groenten verbouwd wat het land land nodig heeft.
De staat subsidieert deze mensen omdat ze daar zouden blijven wonen en verbouwen.
Het is interessant om dit te horen maar ik wil geen oordeel vellen. We kunnen nooit in iemands anders schoenen gaan staan…

Momenteel zit ik op de boeg te kijken naar de bliksemschichten boven de Amazone. Het was een verschrikkelijk warme dag. Zelfs de lokale mensen waren aan het puffen. Maar het was een superleuke dag. De mensen beginnen meer en meer te kletsen met elkaar en komen ook naar mij toe. Ze hebben zelf ook heel veel vragen over ons leven. Straks ga ik een douche nemen en dan ga ik me lekker in mijn cocoon nestelen voor een filmavondje op mijn nieuwe tablet. Heb ondertussen gevonden hoe ik dat moet doen. Bart is intens aan het schrijven dus laat ik hem ook maar in zijn cocoon.

Dinsdag, 3 juni 2014

2u in de morgen. Ik word wakker en zie dat de helft van de boot vedwenen is of verhuisd is van plaats. De bemanning is druk aan het afladen…bouwmaterialen, drank, chips, ijsboxen,…

Onderussen is mijn hangmat al wat doorgezakt. Het is belangrijk om die regelmatig wat op te spannen zodat je terug horizontaal kunt liggen. Ja, slapen in een hangmat is ook een kunst. Superleuk.

Het is middag en we leggen aan in Amaturá. Ik loop het dorp in met mijn fototoestel terwijl Bart verder schrijft. De kerk is prachtig blauw. Er heerst die speciale stilte die je terug vindt in veel van de Braziliaanse kerken…typisch voor warme streken. Het is er lekker koel. Opeens hoor ik vogels fluiten die van de kerk hun leefruimte hebben gemaakt. Ik slenter door de straten en ben verwonderd wat ze allemaal hebben. Van visnetten, bouwmaterialen, kledij, voeding, bank, scholen, tot…ijsjes. Aan dat laatste kan ik natuurlijk niet weerstaan. Jammergenoeg kan ik er geen meenemen voor Bart met deze temperaturen. Op de kade koop ik dan maar een fles frisdrank om hem te verwennen tijdens het schrijven.

Woensdag, 4 juni 2014

Middag…en het middagmaal zit er al op. Nu siesta. Bengelen in de hangmat.
Tijdens het eten ging ik terug naar beneden om extra groentjes. De kok glimlachte naar me en duwde nog een extra portie in mijn bekertje. Een aantal bemanningsleden riepen me dichterbij en ik kreeg 2 stukken watermeloen mee naar boven. Ik hoorde nog net even een aantal aanmoedigende woorden zoals “graciosa”. En als ik de steile trap beklim met mijn handen vol, voel ik de blikken op mijn “gracieus kontje”. I love Brasil!