Ushuaia, Tierra del Fuego… Landing there has something, since the end of the airstrip ends literally in the sea. An applicable situation at the so-called end of the world town. It is indeed the last city of Argentine, but in Chile there are some more ‘last towns’. They even try to steal the title from each other.

The airport itself is a complete wooden structure, they check if we don’t carry some food or seeds in our backpacks and then we’re in the town. Quite a busy place so far south… A whole ritz of shops and other places greets us, when the taxi takes us into town.
The Yakush hostel where we stay has a really nice vibe! Lots of trekking people, spacey rooms, a friendly staff and cosy common places.
We immediately start to prepare our 4-day hike on the ‘circuito valdeviesco’, more commonly known as the ‘beaver trek’. That afternoon we also visit the Maritime Museum, located in the old prison on the island. A very remote place during its glorious days, making it almost impossible to escape… The prison suits in the list with Alcatraz and the Tower of London. The museum is really worth a visit, since it offers a lot of information about the prison, the island, Antarctica and the local sailer stories.

Next day around noon our taxi arrives to take us to the start point of the trip. This seems to be hard to complete, since the point has no clear marking and the Lonely Planet description stays vague. One hour later we can start walking… In search for the small refugio, the endpoint of the first day. Normally a one hour and a half hike, but after two hours nothing, three hours later still nothing. We decide to set up camp near a nice lake with some kingfishers around.

The next morning the kingfishers stay making noise when we are around and we spot some of their nests in the river bank. A location we can reach, so curiously as we are we have a look… How lucky are we! Three little birds greet us deep inside the nest. Wonderful.
After that we keep walking, but soon the path fades into nothing. We consult our GPS for the exact location and our direction. After a while studying the map, the description and our surrounds we point out we’ve been dropped of at the end of the walk! We are going revers. That makes sense since we were really unable to find the refugio… Now we understand why.
But here we are, no track, no signs, just the knowledge that we have to walk till the end of the valley. Before we know it, we’re surrounded by turbals (a terrain consisting of some mosses and peat, quite spongy) and we pass enormous artificial lakes! The beavers have dammed huge parts of the rivers and created cistern lakes. Luckily their constructions are stable, since we have to cross a couple of these dams. In the end we have to cross a knee deep river, but after a couple of hours toiling in the area we’ve crossed the river… And after another thirty minutes we’re finally on a track again… Pfiew. Let us hope it is the right one. A hard day. That evening we sleep easily near a small river.

Next morning we have to climb up to reach our first lake… Let’s cross the fingers we’re right on track, only hopelessly behind on the walking scheme. Around noon we arrive in the ‘valley of the five lakes’, so we’re on track. The weather clears out and we have a good view in the valley, dotted with numerous small and big lakes. We can even see as far as lake Fagnano in the next valley…
We start climbing out the valley, searching for the nearly not existing trail. Halfway we’re lucky, we meet someone coming from the other side, so we got a few extra directions.
That evening we put our tent near a lake and when we’re well inside a couple of exhausted trekkers comes to us. They felt completely lost in the area! So we put them back in the good direction before we go to sleep. At this point we’ve decided to add an extra trekking day, since the scheme is too tight otherwise!

Today we have to cross a 1000m pass… We start climbing out of the trees, arrive at the morene and finally climb to the top. The view is majestic! Going down is much easier. At the Lago Azul we meet Anna and her boyfriend, a couple of Argentine trekkers. We exchange directions before making our way down into the valley. Without a trail the way down is challenging. We enjoy the feeling to ski on local vegetation and climb then down through a burned wood stretch.
This second valley is also covered with beaver constructions! My god, these animals can build enormous constructions. Seeming tirelessly. That night we camp uphill close to an entire beaver construction site… But they don’t gnaw at our shoes or tent.

The final day goes over two mediocre passes, 850m high, before heading steep down into the last valley. There it is all mud we’re talking about! After all our least favourite one. Finally we find the refugio Bonete, after five days, spot a beaver in the nearby lake and head down along a really muddy 4WD track!
Glad that we’ve made it, we try hitchhiking to get home… Our mobile has no reception in this part of the isle. Finally a tourist bus picks us up and we arrive around 9pm in the hostel. What a day! We indulge ourselves with a good meal and a bottle of wine.

The next two days we buy some necessities, like a waterproof coating for our tent, new hiking sticks for Ilse and a spare battery for the iPad before we prepare a new long trek…
During these days we make some small walks, one to the Laguna Esmeralda and another in the national park, the Costañera.
After that, we prepare to cross the Beagle Canal to Puerto Navarino, Chili. Actually the Isla Navarino is the very last inhabited island before Antarctica.
…

Donderdag, 23 januari 2014

Vandaag vliegen we naar Ushuaia, el fin del mundo, het einde van de wereld!
Alles verloopt supervlot. Taxi vanuit de luchthaven naar het centrum, inchecken in het hotel en een half uurtje later staan we al terug op straat voor een bezoek aan “Maritime and Ushuaia’s Old Prison Museums”. Het museum beschrijft het leven in de gevangenis en hoe het hier onmogelijk was om te ontsnappen.
Ons hotelleke, Yakush, is superaangenaam en heeft een hele mooie keuken. We maken vegetarische spaghetti met een flesje wijn en genieten van het uitzicht.

Vrijdag, 24 januari 2014

Aan de overkant van de Straat Magallanes ligt Tierra del Fuego (Vuurland), een groep van tientallen eilanden die het “einde van de wereld” vormen bij de stormachtige en gevaarlijke zeestraten van Kaap Hoorn. De ruige bergen in het westen zijn een voortzetting van de Andes. En de Vuurlandse steppe in het oosten is een voortzetting van de Patagonische steppe. Maar de Vuurlanders noemen zichzelf Fueguinos, en geen Patagónicos, want bij de Straat Magallanes eindigt Patagonië. Het grootste eiland is Isla Grande de Tierra del Fuego, half Chileens, half Argentijns, en gescheiden door een kaarsrechte lijn langs de 68’/36’meridiaan. De belangrijkste nederzetting is het Argentijnse Ushuaia, een populaire toeristenplaats aan het eindpunt van de Ruta 3.
Aan de overkant van het Beagle-kanaal ligt nog zuidelijker het Chileense Isla Navarino met de nederzetting Puerto Williams, het “zuidelijkste dorp op aarde”. Isla Navarino verkeert in een vrijwel ongerepte staat met dicht bos en spitse bergen. De populatie bedraagt zo’n 2000 mensen.
De rest van Vuurland is een onbereikbare wildernis van fjorden, kanalen en regenwoud, geheel aan de menselijke invloed ontsnapt. De enige manier om door dit gebied te reizen, is via de boottocht Punta Arenas-Puerto Williams die voor ons gepland is op volgende zaterdag, 8 februari 2014.

Klaar voor de trektocht, El circuito de Valdivieso.
De beschrijving vertelt ons dat we de eerste dag slecht 2 uur hoeven te wandelen. Dus kunnen we gemakkelijk in de voormiddag onze rugzak pakken.
Precies om 14u staat een taxi ons op te wachten voor de deur om ons naar het beginpunt van de trekking te brengen. Blijkbaar weet de chauffeur niet precies waar hij ons moet afzetten. Na een uurtje en met wat hulp van de locals worden we toch aan enkele gebouwen en een 4-wheel-drive afgezet. We proberen de beschrijving in de LP te doen overeenkomen met de natuurlijke omgeving en beginnen te wandelen. Na een tweetal uur kunnen we nog steeds geen “refugio”, een soort herberg, vinden. We zetten dan maar onze tent op en kijken morgen wel verder. Een reuze-ijsvogel vind het niet zo leuk dat we daar gaan kamperen en maakt veel kabaal. Na tijdje neemt hij er toch vrede mee en houdt letterlijk zijn snavel.

Zaterdag, 25 januari 2014

De volgende ochtend ontwaken we met de zon…en het geschater van onze vriend, de ijsvogel. We slagen erin prachtige foto’s te nemen. Blijkbaar zijn de dieren hier echt niet bang en kun je ze heel dicht benaderen. We zien de nesten uitgehold in de oevers van de rivier. De volgels leven hier onder de grond wegens de sterke wind. Bij het naderen van de nesten horen we terug het gekrijs van de vogel. Hoogstwaarschijnlijk zit ze met eieren of zelfs kleintjes. En ja hoor, in het nest zien we met een zaklamp 3 kopjes bang naar ons kijken. Vandaar al dat lawaai!!! Gewoon het moederinstinct in werking!

We vertrekken rond 11u maar herkennen weinig van de beschrijving…tot we beseffen dat ze ons aan het eindpunt van de trek afgezet hebben! Geen probleem, dan maar de beschrijving van achter naar voor lezen!

We klauteren over bomen en bewonderen het werk van de kleine bever. Het dier werd hier ingevoerd voor de waarde van zijn pels. Ze vergaten natuurlijk dat het diertje zich vlot voortplant en dat zijn natuurlijke vijanden hier niet te vinden zijn wat de populatie goed doet groeien. De bevers hebben met hun dammen grote stukken van Vuurland onder water gezet. Op de foto’s kun je het werk bewonderen. Ongelooflijk wat zo’n diertje kan verwezenlijken!

Een pad vinden…dat blijft een mysterie! Je zal het nooit geloven…maar in het midden van de wildernis zien we opeens een paard staan en even verder een man met een typisch Patagonisch hoedje…en een ¼ van een koe in de bomen. Amai, hier zou ik wel een biefstukje van willen op het houtvuur! Hij komt uit Tolhuin en kent de streek ook niet goed. Hij kan ons jammergenoeg niet verder helpen met het vinden van een spoor.
We ontdekken wat het woord “turbales” betekent. Hij zijn veenhopen. Of beter gezegd, een sponsenlandschap waar je diep inzakt. Je wandelt dus letterlijk over immense sponsen. En dat is zeker niet eenvoudig. Het voelt aan als door diepe sneeuw wandelen.
Nog steeds geen pad te bespeuren. Even verder doen we onze schoenen uit en steken de rivier over. VERSCHRIKKELIJK KOUD. Dat is letterlijk op je tanden bijten.
Op het eind van de dag vindt Bart uiteindelijk een heeeeeeeel smal pad waar we voetje voor voetje over de sponsen in de vallei wandelen.
Net aan de voet van de berg waar we denken dat we morgen moeten afslaan, slaan we ons kamp op. Om 20u liggen we al te ronken.

Zondag, 26 januari 2014

Vandaag wandelen we tot voorbij Laguna Mariposa. Hier hebben we zicht tot aan het Kami lake. We besluiten de volgende pas voor morgenochtend te laten en slaan de tent op. Juist in onze slaapzak wordt er aan de deur geklopt. Twee engelssprekende trekkers vragen ons ongerust als we weten waar we zitten. Ook zij vinden blijkbaar niet veel aanduidingen. We krijgen nog een zakje amandelen en een soepje om de extra dag de we plannen, te overbruggen.

Maandag, 27 januari 2014

Vandaag moeten we een pas van 1000m hoogteverschil over. Zonder problemen klimmen we omhoog en zijn eigenlijk verwonderd van onze eigen conditie na 6 maanden met weinig fysieke inspanning. De pas is supermooi.

We picknicken aan de laguna Azul waar we ook Ana en Kevin uit Buenos Aires ontmoeten. Zij logeren in hetzelfde hotel en zonder het te weten, wandelen we ook dezelfde trek.

Na de pas is er terug geen pad te vinden. We weten enkel dat we de vallei in moeten waar de rivier stroomt. We nemen een shortcut…door het bos. Maar geen gewoon bos, een afgebrand bos. Later horen we dat dit 2 jaar geleden gebeurde. En we kunnen jullie vertellen dat ook nu nog zwarte strepen op je vest nalaat.

De rest van de dag volgen we de rivier en bewonderen opnieuw het werk van de ijverige bevers. We logeren juist naast een onafgewerkte beverdam met zicht op de hele vallei. Dit is niet betaalbaar. Zelfs een 3-sterrenhotel kan je dit uitzicht niet aanbieden.

Dinsdag, 28 januari 2014

De Paso Beban is heel leuk. We moeten grote partijen stenen over en de weg naar beneden is supersteil maar we kunnen onze voeten diep in de klei duwen.

Cerro Bonete is er iets te veel aan. We vinden de andere vallei veel mooier. En het laatste stuk over een modderige 4-wheel-track is supersaai en werkt op onze zenuwen.
Gelukkig kunnen we nog een bever spotten wat het einde het wel waard maakt. Aan het meer kunnen we het hotel bereiken en weten we dat we vanavond een warm bed hebben.

Uiteindelijk zien we de asfaltbaan…maar wat???…geen telefoonbereik. Verdorie, moeten we nu nog echt 3 km langs de weg wandelen tot we bij een herberg komen?
Liften lukt niet. Uiteindelijk steek ik nog een laatste keer mijn duim op zonder veel hoop… En ja hoor, een taxichauffeur stopt en brengt ons tot aan de deur van het hotel.
Nu een goed biefstuk met puree, groentjes, champignonsaus en een flesje wijn. We kunnen geen pap meer zeggen maar zijn wel voldaan.

Woensdag, 29 januari 2014

Lekker kuieren in het stadje en in de late namiddag naar “Laguna Esmeralda”. Eens zien of dit water echt azuurblauw is.
Het is meer is inderdaad mooi maar de wandeling zegt ons niets meer na een 5-daagse trek in het hooggebergte.

Donderdag, 30 januari 2014

Vandaag wil ik Bart de wandeling tonen die voor mij de eerste kennismaking was met Patagonia. Voor hem zijn eerste kustwandeling.
Bij terugkomst laten we ons verleiden door een “Tiramisú fuegino” en een “Mousse de 2 chocolates” in “El Almacen”, de beste bakkerij van Ushuaia.