Vrijdag, 31 januari 2014

Vandaag om 12u maken we de overtocht met de boot van Ushuaia in Argentinië naar Puerto Navarino in Chile en dan verder met een busje tot Puerto Williams op Isla Navarino. Blijkbaar kon men gisteren de overtocht niet maken door de hevige wind en zijn er vandaag dus meerdere overtochten. Wij vonden dat zeker geen probleem want zo konden we wat langer uitslapen en op ons gemak inkopen doen.

Wat we wel vergaten is dat bij aankomst in Isla Navarino onze bagage gecheckt wordt door de Chileense autoriteiten. Gelukkig zijn alle voedingswaren luchtledig verpakt en kan ik ook de kaas met een glimlach en een knipoogje de controle doorkrijgen. Asfaltwegen zijn er niet meer op het eiland wat het nog avontuurlijker maakt. We rijden vanuit Puerto Navarino langs de kust aan het Beagle-kanaal tot Puerto Williams, de hoofdplaats van het eiland. Van hieruit is de vuurtoren, het symbool van Ushuaia, heel duidelijk te zien. We zien ook een koppel condors. Het is zeldzaam om deze vogels zo laag aan de kust te zien. Ze vertellen ons dat deze vogels “el amor eterno” kennen. Ze blijven hun hele leven samen. Als de één sterft, vertrekt ook de ander naar het hiernamaals.

Voor wie Spaans begrijpt (uit het tijdschrift Lamuy, http://www.lamuy.com.ar):
” Navegar por Onashaga nos da la pauta y nos transmuta, con mayor comodidad de seguro, a los tiempos de los originarios de estas tierras, pueblos que habitaron con tanta rudeza estas islas y se proveían de sus alimentos en estas aguas a través de la caza, la recolección y la persa. Onashaga es el canal de los cazadores, en lengua yamana, y a ello debe su nombre original. Internacionalmente reconocido como Canal Beagle, por imposición, desconocimiento quizás de los que llegaron pensando que en estas tierras no había cultura.”

De rust en vriendelijkheid van de mensen op het eiland valt onmiddellijk op. Na het krijgen van een Chileense stempel in ons paspoort worden we naar ons hostal, “Paso de Mc Kinlay””, gebracht. We worden vriendelijk ontvangen door Nelson en Leonora. We krijgen er een mooie kamer en genieten van de hartelijkheid van ons gastkoppel. Nelson is visser en hij zal ons “Centolla”, de bekende Kingscrab weten te vinden. Blijkbaar is het hoogseizoen tussen juni en november. Maar in het dorp is er wel nog iets te vinden in de diepvriezers. Jammergenoeg worden er meer en meer krabben opgekocht door de grootsteden en het buitenland zodat er vorig jaar in december al niets meer te vinden was.

Zaterdag, 1 februari 2014

Lekker uitgeslapen in onze B&B. Ontbijten en wat lezen in het zonnetje die lekker in onze kamer komt binnenpiepen. In de late namiddag slenteren we door het dorp naar de jachthaven waar alle dromen beginnen…

We ontmoeten er Betty, een krachtige, jonge, Engelse vrouw van 26 die boten stuurt richting Antártica. Door het slechte weer moest ze haar boot achterlaten in Antarctica en kwam ze met een zeilboot terug. Morgen vertrekt ze terug met de “Pélagic Australis” om haar boot terug op te pikken. Ze zeilde ook 2 jaar in de Caraïben.

Zondag, 2 februari 2014

Puerto Williams ligt er verlaten bij…maar in mijn hartje stormt het…letterlijk en figuurlijk. Gisteren kregen we een voorstel om te vertrekken naar “KAAP HOORN”, het einde van het Zuid-Amerikaanse continent. Jammergenoeg ligt de prijs hoog. En na 1,5 jaar reizen proberen we de kerk in het midden te houden. Dus pakken we de rugzak voor een
6-daagse trekking op het eiland waarbij we hopelijk de Kaap kunnen zien liggen.
Om 5 voor 12, net voor ons vertrek, komt Tom, de kapitein van de Santa María binnen-gewaaid… Blijkbaar wil een Frans koppel toch vertrekken en hebben ze onderhandeld over de prijs… Lorena, de huisbazin, helpt ons even met de beslissing. “Cuando las oportunidades se presentan en el camino, tienes que aprovechar.”. Even later springt mijn hartje bijna uit mijn lichaam… We vertrekken naar “Cabo de Hornos” met de zeilboot!
We gooien alles terug uit onze rugzak en organiseren de inhoud voor een zeilreis. Dat noemen ze letterlijk: “Even het roer omgooien en van koers veranderen!”
Om 16u worden we op de boot verwacht. We installeren ons in ons huisje op het water. We hebben geen cabine maar slapen in de eetkamer. Ik krijg het bedje bovenaan, net naast het raam. Ik kan alles op het wateroppervlak perfect volgen vanuit mijn bed. Wat een luxe!

We sluiten de dag af met een lekkere spaghetti en een glaasje rode wijn in de haven van Puerto Toro, het meest Zuidelijke gehucht ter wereld met 18 inwoners. Bij het binnenvaren zien we de lichtjes van de kaarsen in “La capilla San Pedro pescador”, de patroonheilige van de vissers. In dit dorp leeft men van de krabbenvangst. De honderden korven aan wal bewijzen dit.

Maandag, 3 februari 2014

Wat hebben we allemaal goed geslapen!!!
Na een lekker ontbijt gaan we even het dorpje bezoeken. Alle wegen zijn houten passerelles. Hier kun je echt een weekje komen mediteren zonder afgeleid te worden.
Bij het uitvaren hijsen we de zeilen en mogen we onmiddellijk helpen sturen. Onze schippers zijn echt cool en geven ons veel vertrouwen. Als big surprise krijgen we dolfijnen te zien. Wat een kanjers en torpedo’s!!! Prachtig!!! Af en toe zien we ook een pinguïn onderduiken.

De route tot Caleta Martial op Isla Herschel is schitterend. We zien zeehondjes, dolfijnen en zelfs walvissen! En als toemaatje…een koningspinguïn op het strand! We kunnen het niet geloven!!! Die is echt wel ver weg van Antártica! We gaan als ontdekkingsreizigers aan wal met de reddingssloep en naderen heel zachtjes. Het dier blijkt zich weinig te storen aan onze aanwezigheid. We kunnen tot op bijna 2m naderen. Wat een pracht van een vederdek! Het is net of hij een dikke pyjama aanheeft. En zo leuk dat hij loopt! Dit is wel wat anders dan een georganiseerde trip naar pinguïneiland!

Dinsdag, 4 februari 2014

We ontwaken in de regen… En nochtans was er om 5u een prachtige zonsopgang…
Vandaag willen we de Kaap Hoorn ronden want morgen komt er sterkere wind opzetten.
Hier liggen de wildste wateren ter wereld! En dat worden we ook gewaar. We varen met 4 knopen in open water en ons bootje wiebelt goed… Voor hier is dit rustig.
Als we de archipel terug invaren, neem ik het roer over en ik vaar helemaal het haventje van Isla Lenox binnen. Het was een prachtige route om te sturen. Soms stond de boot helemaal schuin op het water. Gelukkig hebben mijn schoenen goede anti-slipzolen en heb ik een flexibel lichaam. Vandaag was een tocht 12u varen. We verdienen allemaal onze nachtrust.

Een mythe vertelt dat je in het oor die wijst naar de Kaap altijd een gouden oorbel moet dragen om de veerman van de overtocht over de Styx te kunnen betalen. Hij zorgt voor de overtocht naar de onderwereld. Dit verhaal laat weten dat de Kaap Hoorn ronden geen gemakkelijke opdracht is.
Missie geslaagd. We gingen rond Kaap Hoorn!

Woensdag, 5 februari 2014

Vandaag hebben we een dagje vrij op het eiland Lenox. We plannen een wandeling. Om 10u staat iedereen vertrekkensklaar. Maar blijkbaar wil een schakel in de kabel van onze reddingssloep niet meewerken. Tom, onze kapitein, moet de mast in! Ondertussen begint het te hagelen en steekt de wind op. Niet zo leuk als je zo hoog zit!
Het probleem blijkt niet zo vlug opgelost en we nemen dan maar de picknick op de boot. Juist na de middag gaan we met een sterke wind aan wal. Onze broeken zijn onmiddellijk nat. Gelukkig wil de dame van de “Armada”, de legerpost op het eiland, mijn “broeken” even in de droogmachine stoppen. Dit is het enige huis op het eiland.
De wandeling begint door een bladerdek van lage planten en in de eerste baai zien we dolfijnen spelen tussen het kelp. Een echte weg vinden we niet maar we weten dat we de kust moeten blijven viseren. Raar maar waar… op het einde van de wandeling zien we opeens een rood koordje… Blijkbaar moesten we juist hier uitkomen…

Na de wandeling ontvangt Axèle ons terug aan boord met een heerlijk avondmaal, rosbief met ratatouille. En als dessert een worteltaart met verse slagroom. Ze kan heel creatief koken. En op de boot is de kokkin goud waard!

’s Avonds krijgen we een heuse storm te verwerken. Het bootje piept en kraakt… Gelukkig liggen we stevig voor anker. Alleen de deur van het toilet moeten we telkens opnieuw goed afsluiten. Slaapwel.

Donderdag, 6 februari 2014

Na storm komt er altijd zonneschijn…Wat een prachtige dag! Het zonnetje schijnt en er zijn fotogenieke wolkenformaties.
Ik plaats me op mijn favoriete plekje, helemaal vooraan op de punt van de boot. Opeens komen dolfijnen mij vergezellen. Ze spelen uren naast de boot, springen uit het water en zwemmen buik tegen buik. Hoe enthousiaster ik word, hoe speelser de bewegingen. Het is alsof ze genieten van het applaus.

We gooien het anker uit voor het eiland Picton. Al een tijdje zien we een helicopter van het leger op en af vliegen en landen bij het huis recht tegenover ons. De reddingssloep wordt te water gelaten en we varen naar het vaste land. Een legerofficier komt ons tegenmoet en we denken dat hij ons wil helpen om aan te meren. Maar niet is minder waar. Hij komt ons vertellen dat we op we hier niet mogen wandelen…army business. Ok, dan maar naar de andere kant van het eiland. We maken een mooie kustwandeling. We hebben op ons avontuur al genoeg boomstronken gezien dat we maar wat over de keien op het strand slenteren en de schelpjes rapen.

Vrijdag, 7 februari 2014

Vroeg uit de veren…6u. Onze kapitein wil tegen de middag in Puerto Williams zijn omdat ze de volgende dag opnieuw uitvaren. Wij vinden dat wat minder leuk maar “The captain’s word is law”. We pakken alles in en varen naar onze thuishaven.

In ons hostal worden we met open armen ontvangen door Nelson en Lorena. Diezelfde avond eten we “Centolla”, de wereldberoemde “Kingscrab” van het Zuidelijk continent. Nelson heeft een vriend die nog enkele krabben in de diepvries had zitten. We betalen 20 dollar voor 1kg zuiver krabvlees. Voor hetzelfde gerecht betaal je elders in Chile tot 100 000 pesos (200 dollar).
We vragen aan Lorena hoe we de krab moeten klaarmaken. Haar antwoord: “Pura centolla con mayonesa”. We kijken even vreemd op. En geen aardappeltjes of brood of…? Nee hoor. Alleen krab met mayonaise. Alle andere zaken nemen de smaak van de krab weg. En inderdaad. We eten 1kg krab met een overheerlijke lookmayonaise bereid door onze gastvrouw. En natuurlijk een flesje wijn! Overheerlijk! Dat eet je echt niet iedere dag! Bovendien mogen we nog genieten van de heerlijke empanadas met centolla van onze gastvrouw! Verser kan je ze niet krijgen!

Zaterdag, 8 februari 2014

Wat is het leuk meeluisteren aan de ontbijttafel. De conversatie gaat tussen een visser, duiker en wetenschapper die de orca’s gaat bestuderen in the Drake Passage. Interessant om elk hun opinie te horen over de zaken…

De wetenschapper vertelt me over een psychologische studie die men hield op een vissersboot in extreme omstandigheden (bv golven van 18m). Na een maand gaat de bemanning het schip zien als een gevangenis omdat ze er niet af kunnen. Daardoor ontwikkelen ze een soort “schuldgevoel” over zaken in hun leven die misliepen. Ze vinden het dan ook normaal dat ze een soort prijs betalen door in harde omstandigheden te leven op de boot en zo als het ware boete doen. De leidinggevende mensen op de boot worden gezien als bewakers. Daarom is het ook belangrijk dat ze duidelijke orders geven aan de bemanning. Als de bemanning aan wal gaat, ervaren ze een volledige vrijheid. Ze voelen zich dan ook niet schuldig bij bv. prostitutie. Ze schrijven er blijkbaar zelfs over naar huis.
Dit is wat de studie voortbracht. Eigenaardig hoe een mens reageert in extreme situaties!

Gisteren was het museum in Puerto Williams uitzonderlijk vroeger gesloten en vandaag is het maar open om 14u30 in de namiddag! Iedereen vertelt dat het zo boeiend is! En gelijk hebben ze wel! Wonder boven wonder krijgen we een prachtig boek mee naar huis met alle vertalingen van de Spaanse teksten over de Yámana-cultuur en de exploratie van Vuurland en Antártica.

Ik moet toegeven dat ik met spijt in het hart het eiland verlaat. De gemeenschap in Isla Navarino blijft me verbazen. Het is zo integrerend hoe 3 culturen (Het zijn allemaal Chilenen maar toch…Yámana, gewone burgers en het leger) samenleven.

Vandaag is de haven gesloten omdat er teveel wind is. Boten uit Ushuaia komen niet toe. En vele toeristen staan te wachten om een plaatsje te bemachtigen op de ferry naar Punta Arenas…
De wind bepaalt hier het leven. En hoe de wind morgen zal waaien, zullen we nooit weten! Dikke kus aan jullie allemaal en tot in Punta Arenas!
…

Welcome at the end of the world… We already hear and say that since Ushuaia, Argentina, but upon arrival in Puerto Navarino, Chili you really have that feeling. Ushuaia still lies on the big island Tierra Del Fuego, but Puerto Navarino lies on the much smaller Isla Navarino across the Beagle Canal. Puerto Navarino is hardly more than a couple of buildings, one of them acts as a border checkpoint. Our luggage is checked, since you’re actually not allowed to bring fresh vegetables, seeds,… on the island. From there we take a bus trip to the 50 km further Puerto Williams, all along the coastline. We’re even lucky to spot a pair of condors along the road.

Puerto Williams is a really quiet town, here you have a more intense feeling of being ‘at the end’. We sleep two nights in the Hostal Pabo Mckinlay, where Llorena and Nelson greet us warmly. They are local fisherman, especially the Cetolla or King Crab is a local delicacy! We ask for one and Nelson tells us he’ll probably be able to find one for us, since the fishing season for the crab goes from june till november and in december all their stock was already gone, sold to the big companies… So february is already late, but if a fisher can’t find them, nobody can!
In the village we doubt a long way about walking the dientes circuit or sailing to Cabo De Hornos, the mythical end of the world. All is prepared for the dientes walk, when Tom, a sailormen arrives at the Pabo with the news that there are already two people sailing the Cabo. So he can offer us a great price. We’ll think about it for another time.

Ten minutes later we’re on a bike – from Llorena – on our way to the harbour to tell them we’re in. We were offered six days on a sailing boat along some islands to the Cape. That evening at 5 pm we set sail to Puerto Toro, a small village that can only be reached by boat. Geographically this city ‘es el mas austral del mundo’. Despite the other two discuss and stay in the running.
Once upon the Beagle Canal, Tom gives me the steering wheel and I am allowed to sail along the canal. Wind in our hair, a quiet canal before us and good company. We’re with six on board. Tom and Axèle – who run the boat, Marie-Christine and Yves – a French couple on a long trip – and the two of us. With this company we’ll sail around the southernmost islands in the world.

We leave Puerto Toro the next morning in the company of a couple of dolphins. They swim swiftly before our boat and sometimes we catch a glimpse of them. From here we’ll sail directly to the Wollaston Island group, from which Isla de Hornos is a part.
Later that afternoon we see a faraway school of whales and in the bay where we spend the night, near Isla Herschel, we spot a king penguin at the coast. So we put the small boat in the water and go on shore… Penguin spotting! The bird catches a lot of attention, but he don’t cares that much about it. We have a perfect opportunity to photograph him.

Today is the great day! We’ll round the cape and sail back to the relative shelter of Isla Lennox, near Isla Navarino. Tomorrow a lot of wind is expected and then it will probably be hard to cross the Nassau Bay, so we choose to do it today.
Around noon we silence the motors, raise the sails and at 7 knots we leave the Pacific to enter the Atlantic back… We’ve rounded the Cape. Ole!
After that we have to sail a long stretch back to Isla Lennox, some 8 or 9 hours sailing! The sea is quiet, but the waves are quite high. An ideal environment to feel sea sick. I luckily escape that feeling. After a very long day, we moor in a bay near a fishing outpost on the island…

Walking on Lennox… A beautiful beach walk, along cliffs and windy coast. Straight through nature, sometimes a path appears, other times it is just try to find the best route through the shrub or forests.
The day after we set sail to Isla Picton, for another beach walk. There isn’t even a walking path. Just a small coast or if you want, go inland through dense forests and mossy undergrounds. Actually these islands can only be reached by ship, sailing from bay to bay.
Being on the boat is quite an adventure. Many times we have company from a school of joyful dolphins who accompany us during the sailing. Before the boat, behind, jumping, belly to belly,… They show us all kind of acrobatics.
Our last day we sail from Picton back to Puerto Williams, where we arrive around noon. It was a real relaxing trip and Axèle indulged us often with delicious meals. Lots of vegetables and a good scope of different tastes.

We head back to our hostel, where Nelson and Llorena have found us a cetolla… Tonight is once again dinner time! But before that we enjoy a good shower and have a walk in Puerto Williams. Along the different corners, but one thing stays remarkable. A great part of the population – from around 2000 people – are members of the Armada the Chile.
After the walk we buy a bottle of wine, some potatoes and head back home to our delicious meal! A kilo of crab, just for the two of us. Llorena serves it with her home-made mayo and we get some cetolla empañadas they are preparing. What a delicacy!

Our last day in Puerto Williams arrives… And a lot has to be done! Checking the departure time and reservation of the ferry, visiting the local museum (which only opens around 2:30 pm today… and was exceptionally closed yesterday), looking for a couple of divers preparing to inspect the harbour works (which we missed because of a varying diving schedule), packing all our stuff.
So just in time 3:30pm we arrive at the ferry, which leaves around 4:00pm. We just forgot that there are no numbered seats, it is the first come, first serve principle… And we are the very last to enter. But okay, we’re on our way to Punta Arenas, for a couple of trekking days.
The ferry trip itself passes along the fjords of Tierra del Fuego. It is an alternative for the four day trip from Puerto Montt to Puerto Natales. According to Ilse a more rewarding one, but due to a change in the schedule, we can’t see the beautiful glaciers we’ll pass. It is midnight and pitch black when we pass them…